Επειδή αγαπάμε πολύ το κρασί και λατρεύουμε τον κινηματογράφο, σε βαθμό που χωρίς το πρώτο να αντέχουμε λίγο, και χωρίς το δεύτερο καθόλου. Επειδή είναι ωραίο στη ζωή να έχει κανείς και καμιά παλιοσυνήθεια, που να μπορεί χωρίς ιδιαίτερες ενοχές να απολαμβάνει με παρέα, με φίλους και εχθρούς αλλά και μόνος. Επειδή ο χρόνος είναι λίγος, και αναγκαστικά , τα αγαπημένα πράγματα πρέπει να συνδυάζονται για να χωράνε, στην όχι και τόσο ενδιαφέρουσα ζωή μας. Κι επειδή η συνήθεια μας έγινε λατρεία που έλεγε και ένα παλιό διαφημιστικό σλόγκαν, σήμερα ανερυθρίαστα και αυτόκλητα και χωρίς να διεκδικώ τις δάφνες του ειδήμονα σε κανένα θέμα, θα σας πω ποιες ταινίες θα έβλεπα και πιο κρασί θα έπινα κατά την διάρκεια τους, ανάλογα με την ώρα και το είδος της παρέας.
Στο απώτερο αλλά ξεχασμένο παρελθόν λοιπόν έχει σκάσει μύτη ένας φίλος στο σπίτι, προσφάτως χωρισμένος, και ερωτικώς απογοητευθείς σφόδρα, με διάθεση να πει τα δικά του , να βρίσει την καλή του και να χαλάσει και την δική μου τη διάθεση που δεν ήταν διόλου ρομαντική. Μη μπορώντας να τον αποφύγω , γιατί ο φίλος στην δύσκολη στιγμή φαίνεται, του είπα με αυστηρό ύφος. Κοίταξε να δεις, κλάψα και ανάλυση για τελειωμένα πράγματα δεν αντέχω, θα βάλω καμιά ταινία να δούμε να σου φύγει και η σκέψη από την ακατανόμαστη.
Σ’ αυτές τις περιπτώσεις ο γιατρός συνιστά σπαγγέτι γουέστερν από τον μετρ του είδους. Σέρτζιο λέμε και κλαίμε. Μαστίγια , φυσαρμόνικες, τρένα, κανονιές σφυρίγματα και τα μυαλά στα κάγκελα. Και κυρίως σε όλες του τις σπαγγέτι γουέστερν ταινίες, πλην του Οnce upon a time in the West με την θελκιτικότατη Τζίνα Λολομπριτζίτα , δεν υπάρχουν γυναικείοι χαρακτήρες ή αυτοί είναι αναιμικοί. Ξεκινάει λοιπόν η προβολή με το Fist full of dollars και ο άξεστος φίλος μου , θέλει να πιει για να ξεχάσει. Πάει ένα μπέρμπον λέει ο βλάχος με το γουέστερν. Φυσικά δεν τον άκουσα , ούτε με ένοιαζε η άποψή του, όπως και η δική σας, και άνοιξα ένα παιχνιδιάρικο ροζέ από Cabernet Sauvignon και Μοσχόμαυρο με πληθωρικά αρώματα κερασιού, φράουλας και τριαντάφυλλου.. Ότι έπρεπε δηλαδή για να συνδυαστεί με τον playful χαρακτήρα της φωτογραφίας του Sergio, και το επικό και ταυτόχρονα avant garde σάουντρακ του συμμαθητή του Έννιο Μορρικόνε.
Και αφού το μενού ήταν ήδη Ιταλικό με επιρροές της άγριας Δύσης το ντελίβερυ έγραφε μακαρονάδα μπολονέζ με μπόλικο κιμαδάκι. Συνεχίσαμε λοιπόν <για λίγα ακόμη δολάρια> με ένα ερυθρό ξηρό Μοντεπουλτσιάνο έτσι για να σβήνει η λιπαρότητα του κιμά και τα φονικά του Κλιντ, του Λη Βαν Κλήφ, και του Τζίαν Μαρία Βολοντέ. Ο ανεπίδεκτος φίλος μου , έχοντας γίνει ήδη κουδούνι, όπως αυτό στο ρολόι του Λη Βαν Κληφ αναχώρησε απογοητευμένος, γιατί ήθελε να βρει άλλο κορόιδο να αφηγηθεί τα κατορθώματα της πρώην καλής του, την οποία είχε ξεχάσει προσωρινά μετά τις πρώτες μπιστολιές. Με καληνύχτισε λοιπόν κατά τις 12 και εγώ επειδή είχα δυο ποτήρια Μοντεπουλτσιάνο ακόμα και είχα πεθυμήσει τον Τούκο τον αγαπημένο άσχημο του σελιλόιντ συνέχισα μέχρι που με πήρε ο ύπνος.
Το ηθικό δίδαγμα είναι πως τα σπαγγέτι Γουέστερν τα βλέπεις αυστηρά με ανδροπαρέα και με ροζέ. Και για να μην με περάσετε για κανένα μισογύνη ή μη ρομαντικό θα σας πω πως η αγαπημένη μου ταινία είναι το Πρόγευμα στο Τίφφανυ s του Blake Edwards, με την επίτομή της κομψότητας και αιώνιας κινηματογραφικής μου καψούρας Audrey Hepburn. Κάλεσα λοιπόν αυτή που τότε αγαπούσα πλατωνικώς γιατί σωματικώς με έβλεπε σαν φίλο, άνοιξα ένα μοσκάτο ντ Άστυ και ταξιδέψαμε με τα διακριτικά του αρώματα λευκών λουλουδιών και φρούτων στην Νέα Υόρκη της εποχής , χαϊδέψαμε την ανώνυμη γάτα της δεσποινίδος Γκολάιτλυ , κεραστήκαμε λευκό ροζακί επιτραπέζιο σταφύλι, και αφού δακρύσαμε στο τέλος που τα βρήκανε οι ήρωές μας αλλά όχι εμείς, μείναμε δυο πολύ καλοί φίλοι. Στο δε ερώτημα της υποψήφιας καλής μου, χαζή είναι αυτή που δεν τον θέλει; Δεν είχα να απαντήσω. Άλλωστε εγώ με την Χόλυ Γκολάιτλυ ήμουν καψουρεμένος , και οι ερωτήσεις δεν μου αρέσανε ποτέ. Επίσης υποκειμενικά και πάλι κινούμενος θα πρότεινα και το Διακοπές στη Ρώμη με την Αudrey να βολτάρει με τις βέσπες στην Αιώνια Πόλη με μια πίτσα μαργαρίτα με μοτσαρέλα και μια καλή μαλαγουζιά ή μια αρωματική μαλβάζια που τώρα τελευταία τείνω να συμπαθώ πολύ. Αν η διάθεση είναι ρομαντική λοιπόν, αν είναι το πρώτο κινηματογραφικό σας ραντεβού, ταινία με Audrey Hepburn και λευκά αρωματικά κρασιά. Όχι ροζέ όσο και αν επιμένει η καλή σας. Πιστέψτε με όλα είναι θέμα εκπαίδευσης.
Κι επειδή το αγαπημένο και πιο αδικημένο κινηματογραφικό είδος για εμένα είναι η κωμωδία, και το πιο χαλαρό περιβάλλον η παρέα , θα πρότεινα ανεπιφύλακτα το Πάρτυ του Μπλέηκ Έντουαρντς με τον Πήτερ Σέλερς με ένα Riesling με μεταλλικό και διακριτικό χαρακτήρα.
Και γέλιο μέχρι δακρύων. Βέβαια υπάρχουν και άλλου είδους κωμωδίες , εκ διαμέτρου αντίθετες στο ύφος αλλά εξίσου αγαπημένες. Talladega Nights λοιπόν και προσδεθείτε με Σάσα Μπάρον Κοέν και Γουίλ Φέρελ να φιλονικούν για τις κρέπες και τα πανκεηκς οδηγώντας υπεραυτοκίνητα. Εδώ παραγγέλνουμε τα μπέργκερ μας και χτυπάμε ένα φρέσκο αγιωργίτικο αν τα μπέργκερ μας είναι σούπερ λιπαρά και μερακλήδικα ένα ροζέ από ξινόμαυρο ή μια Νάουσα. Ξέρω ότι πολλοί διαφωνούν αλλά από τις διαφωνίες έρχεται η σύνθεση.
Τέλος αγαπημένη κατηγορία το psy Fi . Συχνά πυκνά έχουμε οργανώσει ολοήμερες προβολές της πρώτης και καλής τριλογίας του Star Wars. Εδώ επειδή ο χρόνος είναι πολύς, εμείς φανατικοί, και η Δύναμη είναι δυνατή μέσα μας, πάμε δυνατά με πιτόγυρα ντελίβερυ και φουλ ερυθρά ξηρά και με τανίνες. Νάουσα, Ραψάνη, Ξινόμαυρο, ή και Καμπερνέ αλλά από Έλληνα οινοποιό και έχεις πολλά να μάθεις young padwan. Kαι για να κόψουμε μια ιστορία από μεγάλη σε μικρή που λένε και οι φίλοι μας οι Βρεττανοί, δεν μου αρέσουν τα θρίλερ ή καλύτερα τα horror films και οι σπλατεριές. Τα αποφεύγω γιατί όπως λέω, θρίλερ είναι η ζωή μας. Μα έχουν κι αυτά το κοινό τους, και μερικοί τα χρησιμοποιούν μήπως φοβηθεί καμία και τους κάτσει. Εδώ θα προτείναμε κάτι από Χίτσκοκ για να το παίξουμε και ιντελεκτσουέλ και ένα καλό ξηρό σαρντονέ ή ένα αυστηρό μεταλλικό ασύρτικο. Χωρίς συνοδεία φαγητού για να μην ανακατευτείτε.
Αν προτιμήσετε πάλι σπλατεριά, ζόμπι , πλακώστε τους σουβλίστε τους και τα τοιαύτα που έλεγε και ο Χάρυ Κλυν, Φάτε κοκορέτσι με γρανίτα, πιείτε μπύρα με λεμόνι, με βρίσκετε παγερά αδιάφορο και ότι πάθετε σας αξίζει. Μέχρι την επόμενη φορά που θα μιλήσουμε για Ταραντίνο, Γκάυ Ρίτσι, Σοννενμπεργκ, Νίκο Φώσκολο και Γιάννη Δαλιανίδη εις το επανιδείν, και στην υγειά σας με το τεράστιο παράπονο του γιατί δεν επιτρέπεται το κρασί στους χειμερινούς κινηματογράφους. Until then σας ασπάζομαι από μακριά γιατί σέρνονται αρρώστιες , να τρώτε και να πίνετε καλά και να βλέπετε και καμιά ταινία. Αν διαβάζατε και κανά βιβλίο θα σας έκανα πρόταση γάμου, αλλά δεν διαβάζετε, και εσείς που διαβάζετε έχετε ήδη βρει το ταίρι σας γιατί είστε καλοί άνθρωποι και το κάρμα σας έχει ανταμείψει…
