Πέμπτη 13 Νοεμβρίου σήμερα αλλά τα γράφουμε για αύριο Παρασκευή. Βροχή δεν παίζει αλλά η ψυχρούλα το βραδάκι, το πρωί κι όπου δεν πιάνει ο ήλιος, το ζητάνε και το μπουφανάκι και την κουβερτούλα. «ΒΕΤΛΑΝΣ» κουβέρτα εννοείται που πλέον είναι συλλεκτικές. Στην κουβέρτα και στο κρασί την πρωτοκαθεδρία την έχει για μας σταθερά η Νάουσα. Βέβαια η ΒΕΤΛΑΝΣ έχει κλείσει εδώ και τριάντα ή και παραπάνω χρόνια και μια εγκατάστασή της έχει γίνει πολυχώρος του «Ηρωϊκού Δήμου Νάουσας».
Η γιαγιά μας όμως είχε προνοήσει και αγοράσει καμιά δεκαριά με δόσεις «και τα….χριστούγεννα παράδες” από τον πλανόδιο τότε έμπορο ειδών προικός από τα ένδοξα Λαγυνά. Είχα μάθει λοιπόν να ψωνίζω ποσότητες, ή αλλιώς με κατοχικό σύνδρομο ή πιο αλλιώς “bulk” από μικρός όταν έβρισκα κάτι ποιοτικό. Το ίδιο ακριβώς έπραξα λοιπόν στα 12 μου με δύο Νάουσες του τότε “Μπουτάρη” σε μια ημερήσια με το σχολείο μας στη Νάουσα. Θα αγόραζα και παραπάνω αλλά δεν μου έφταναν τα λεφτά. Μιαν άλλη φορά θα πούμε τι απέγιναν.
Σήμερα με ποιοτική κουβέρτα και ποιοτικό ξινόμαυρο λοιπόν από την Νάουσα, θα πάμε και σε ποιοτικό κινηματογράφο. Δύσκολο, όπως και η καλλιέργεια για ποιοτικό και καλό ξινόμαυρο. Darren Aronofsky λοιπόν και “π”. Μια ταινία σφαίρα σε ταχύτητα και αντίληψη, ο Αρονόφσκυ την γυρνάει στα μικράτα του. Γυρισμένη σε 35αρι φιλμ , με τρελούς ρυθμούς, κινηματογραφικούς, είναι γεμάτη από κρυμμένα νοήματα για δυνατούς λύτες. Αυτά αποκαλούμε οι nerds του κινηματογράφου και της τηλεόρασης “easter eggs”. Αν δεν ξέρουμε μαθηματικά και γεωμετρία πρώτης παλαιού γενικού Λυκείου ή εξαταξίου Γυμνασίου, καλύτερο θα είναι να μην την δούμε.
Η ταινία, όπως και μια “Νάουσα”, έχει προαπαιτούμενα. Προϋποθέτει στοιχειώδεις τουλάχιστον γνώσεις γεωμετρίας, φιλοσοφίας και μιας πιο ανοιχτόμυαλης θεωρίας για το “είναι”. Και δεν λέω ‘υπάρχω΄ για να μην μπερδευτείτε με τον Μάστορα να υποδύεται τον Καζαντζίδη. Τρομερό υποβλητικό σάουντρακ, ταχύ και ψυχοπλακωτικό όπως και υπερβολικά ταχύς ο ρυθμός και επιβλητικό το ασπρόμαυρο mode της ταινίας. Ντεμπουτάρει και δίνει ρέστα ο Αρονόφσκυ με το 84λεπτο “π”, κι αυτό τον καθιερώνει για να γυρίσει μετά το «requiem of a dream» με την πανέμορφη Jennifer Connely , και το Black Swan με την αιωνίως γλυκιά Natalie Portman.
Η πρώτη μοιάζει με έναν παλιό χαμένο έρωτα και η δεύτερη με την χαμένη αδερφή ψυχή. Χαλάλιζα μια Νάουσα του 1989 και για τις δύο αλλά αυτά είναι από άλλο σενάριο, που δεν έχει γίνει ταινία ακόμα. Προσπαθεί λοιπόν ένας ιδιοφυής μαθηματικός να βρει το μυστικό της ακολουθίας του “π” που ποτέ δεν τελειώνει όπως και του ” φ” του αριθμού της χρυσής αναλογίας. Αν το καταφέρει θα είναι ο κορυφαίος όλων, θα λύσει το μυστικό της ύπαρξης θα μπορέσει να προβλέψει το μέλλον, θα ψηλαφίσει το θείο. Δυστυχώς όμως τα μαθηματικά όπως και η ζωή και η φύση είναι αλύπητα. Δεν δείχνουν οίκτο ακόμα και σ ‘ αυτούς που τα καταλαβαίνουν, καλύτερα από τον μέσο όρο. Μάλιστα κατά τον σκηνοθέτη μας, είναι κατά πολύ σκληρότερα απέναντί τους. Κι εδώ ο Αρονόφσκυ, όπως και στον Μαύρο Κύκνο, πραγματεύεται τις συνέπειες του υπερβολικού τάλαντου όταν αυτό συνδυάζεται με τη μονομανία και τις συνέπειες της ύβρης .
Κανείς δεν μπορεί να είναι τόσο αλαζονικός, που να επιζητά να αγγίξει την τελειότητα, όσο καλός κι αν είναι. Ο Ίκαρος πέταξε πολύ κοντά στον Ήλιο και κάηκε. Τα ίδια παθαίνει και ο μαθηματικός , η χορεύτρια, και οι “χρήστες” κατά τον Αρονόφσκυ. Αμείλικτος με τους ήρωές του, μας καλεί για μια σούπερ “Νάουσα”. Παρεμπιπτόντως δεν έχω πιει κακή “Νάουσα” και προτιμώ τις πιο παλιές, πιο ρουστίκ εκδόσεις τις. Όποια θέλετε πάρτε, και συνδυάστε την με ένα πολύ καλό ζουμερό μοσχαρίσιο μπέργκερ με ντοματίνια και μανιτάρια ψητά στο σχαροτήγανο , ή ένα χοιρινό λαιμό με πρασοσέλινο κόκκινο (αιρετική πρόταση αλλά Ναουσαίικη) . Εγώ θεωρώ ό,τι απογειώνει τις αισθήσεις με ψητό στο κάρβουνο, χωριάτικο λουκάνικο. “π” “Νάουσα” και χωριάτικο λουκάνικο μπορεί να βγάλουν νοκ άουτ έναν κοινό θνητό για δυό τρείς μέρες , αλλά εσείς είστε σκληροτράχηλοι και μπαρουτοκαπνισμένοι σαν το σφυρί του Θωρ γιατί διαβάζετε “Κρασιά και ταινίες” το σήζον 2 για τους προχωρημένους.
ΥΓ. Νάουσα Διαμαντάκος, Αργυράκη, Φουντής Ναουσαία, Μελιτζανής, Δαλαμάρα, VAENI “Δαμασκηνός” ή “Μαύρη Δρύς” και τα λέμε στο φανταστικό μέλλον.
