Αρχές Οκτωβρίου και όλο τον Σεπτέμβρη απείχαμε, έτσι για να ξεκουραστούμε εμείς και να μας επιθυμήσετε εσείς. Ματαιοπονήσαμε. Ουδόλως χαλάρωσε το βασανισμένο μας κορμί, κι εσείς καήκατε στα βίντεο του τικ τοκ και στα πρόσφατα wine expos , shows, what ever. Τα ψέμματα τελείωσαν όμως και είτε θέλουμε είτε δεν θέλουμε ήρθαν οι πρώτες βροχές του Οκτώβρη να μας θυμίσουν με τον πιο κυνικό τρόπο, ότι η ζωή συνεχίζεται και για τα ψώνια από το σούπερ μάρκετ, τους λογαριασμούς των «παρόχων» και τα καλάμια, τα αγκίστρια, και τις πετονιές από το Temu πρέπει να δουλέψουμε. Γιατί είναι ο νους μας μεν αληταριό, αλλά για να δραπετεύσει χρειάζεται μακαρόνια και βενζίνη τουλάχιστον. Μερικοί από μας βέβαια, έχουν με τον καιρό καταφέρει να δραπετεύσουν από την ματαιότητα της εγκεφαλικής αυτής δυστοπίας, με διάφορα κόλπα. Βέβαια η λέξη «κόλπα» ακούγεται φθηνή και δεν αποδίδει το μεγαλείο της οριστικής ή προσωρινής απόδρασης από το μεροδούλι μεροφάι.Οι περισσότεροι δε από μας θα σπεύσουμε να χαρακτηρίσουμε αυτούς τους ηρωικούς, για μένα δραπέτες της πραγματικότητας, ως λαφρύδες ή καμμένους. Σεις είπατε, όχι εγώ. Εγώ δεν θα τολμούσα. Έχω δει Star Wars, τα άπαντα, και πολλές φορές, και ξέρω από Jedi ιππότες, από Δύναμη και από καλό κρασί για να προβαίνω σε τέτοιους καθολικούς αφορισμούς.
Μετά τον τρύγο λοιπόν , κι ενώ οι πρώτες εβδομάδες, σχολείου , δουλειάς, απαλεψιάς και απελπισίας έχουν ήδη επιφέρει μια δυσθυμία, μια κόπωση, κι ένα υπερηχητικό «δε γαμιέται» θέλει να ξεχυθεί από τα σωθικά μας πάνω στον καθένα που αποπειράται να μας πει καλημέρα, η πρόταση μας και η μοναδική λύση είναι κωμωδίες. Αλλόκοτες, περίεργες, διαφορετικές, κωμωδίες όμως, για να σπάσει το χειλάκι μας, μην τεμαχίσουμε κανέναν αλλά Dexter φάση. Και το λέω αυτό για να φυλάγετε τα ρούχα σας και να ξέρετε ποιον βρίζετε στον δρόμο γιατί τυγχάνω παλιός και έμπειρος χασάπης, γνωρίζω την τέχνην του Νιντζίτσου, που έλεγε και ο φίλος μου ο Αντρέας, ο αδερφός της Ρίας από την Κύπρο, και make my day mother fuckers, γιατί λίγα πια έχω να ελπίζω, ο χειμώνας με σκοτίζει, και το καλοκαίρι είναι μακριά.
Παρασκευούλα λοιπόν, κινητά σε πτήση, πολυθρόνες σε ανάκληση, βροχερός καιρός, πίτσα, ροζέ και αναζήτηση ελπίδας με το “Men who Stare at goats”
Γιατί όπως πολύ εύστοχα αφηγείται ο Μπομπ Γουίλτον, στον ρόλο του επαρχιώτη δημοσιογράφου, ενσαρκωμένου από τον πάντα φάνκικο Ewan McGregor, οι άντρες όταν τους απατήσει η καλή τους, πάνε στον πόλεμο. Αυτό έκανε ο Μενέλαος όταν έβγαλε τα μάτια της η Ελένη με τον Πάρη, αυτό και ο πρωταγωνιστής μου όταν η καλή πηδήχτηκε με τον κουλό αφεντικό της. Κουλό το αφεντικό, κουλή και η ταινία θα σπεύσουν να πουν αυτοί, που σπάνια μας καταλαβαίνουν. Ψιχαλίζει όμως, και η γάτα μας έχει ήδη κλάψει αρκετά. Εμείς σταθερά διαφωνούμε. Πρόκειται περί αριστουργήματος, αλλά που να καταλάβουν τα χαϊνταμάκια. Αφού λοιπόν ο πόλεμος είναι η μόνη λύση για τον απατημένο σύζυγο, παίρνει συνέντευξη από κάποιον φαινομενικά παλαβό και ανακαλύπτει φλέβα. Όχι χρυσού, ούτε παλαβομάρας, αλλά απόδρασης, ιπποτισμού , τζενταϊσμού και διάθεσης για σωτηρία του κόσμου. Επηρεασμένος από την συνέντευξη συναντάει από ένα φτερούγισμα της μοίρας, κατά λάθος, επειδή όλοι έχουνε γραμμένο που το λένε πεπρωμένο που τραγούδαγε και ο Γιώργος ο Νταλάρας, τον άλλο George τον Clooney στον ρόλο του υπερστρατιώτη, πράκτορα, ιππότη jedi, ροκά, μπυράκια, τοξικομανή και τηλεπαρατηρητή μέντιουμ, που καταπίνει σπαθιά και διαλύει σύννεφα με το μυαλό για προπόνηση.
Αφού απολαύσουμε μια εναλλακτική ματιά στον λεγόμενο πόλεμο των υπερστρατιωτών που ξεκίνησε όπως όλα από μια Γαλλική φάρσα και τεντώθηκε και έγινε Βιετναμέζικο λαστέξ , γνωρίζουμε τον αρχηγό της σχολής των πρακτόρων που έλεγε και ο Βέγγος στα αξεπέραστα Θου Βου Jeff Bridges. Επιχείρησης γης Μαδιαμ λοιπόν αλλά στο πιο αμερικάνικο και πιο ειρωνικό. Εκεί ένας τύπος καμμένος από το μεταπολεμικό σύνδρομο, τα ναρκωτικά, το αλκοόλ , την psychedelic rock και όλα αυτά τα χίππικα και το κίνημα της νέας εποχής, που ακόμα κι εγώ που είμαι και τζεντάι και ιππότης, και φάνκυ και σαββατογεννημένος και παλιός vegan γιος κρεοπώλη, και συνταξιούχος συνδεσμίτης παοκτσής, αδυνατώ να καταλάβω, πόσο μάλλον εσείς οι κοινοί, μουντοί, καθημερινοί θνητοί, έρχεται και βρίσκει τη λύση του πολεμιστή της νέας εποχής. Και ναι εκεί ακριβώς, και διαφωνώντας κάθετα με κάθε κριτικό, τον κύριο Κουτσογιαννόπουλο τη Lifo, το Αθηνόραμα, τον Ντάνος λένε Κελεμίδης όπως έλεγε και ο Χάρυ Κλυν στο Περί Ταινίαι τέχνης, αντιλαμβάνομαι ότι ο καλλιτέχνης και έχει, και θέλει να δώκει στο κοινό.
Εδώ η Τοσκάνη πατρίδα της ευγενούς αυτής ποικιλίας ήρθε στην Θεσσαλία στο Κτήμα Καρυπίδη και συνάντησε την Προβηγγία σαν στυλ οινοποίησης, και απέκτησε αυτό το θελκτικότατο υποσωμόν χρώμα του σωλομού που καλοέφαγε στα ποτάμια το καλοκαίρι. Λιπαρό και όξινο όσο πρέπει ταυτόχρονα, αρωματικότατο και γευστικό σε εξαιρετική τιμή, αν την ψάξεις και λίγο, μια χαρά παντρεύεται με τα τυράκια και το πεπερόνι της αδικημένης μας pizza και μετά από ένα γάρο τσι if you Know what I mean and that’s the way the story goes, τιρα ρι τιραρι τιρατίρα ρι…… έρχεται και μας ολοκληρώνει…. σαν γεροντοκόρες μετά από συνουσία με τον pilates instructor του ΚΔΑΠ μεσηλίκων, μετά από έντονο ΣΩΒΕ που λέγαμε στον στρατό, και μια σοκολάτα ρεβανί από γνωστό τοπικό ζαχαροπλαστείο. Το όνομα θα το πω όταν κεράσουν.
Ποίημα λοιπόν, πίτσα, κρασί και γλυκό , με την πίτσα να χαλάει λίγο την ενδεκάδα , αλλά όλες οι ομάδες έχουν έναν Τσάλοφ , ταξιδεύουμε σε όλη την κουλτούρα της γυμνής συνύπαρξης σε καυτές μπανιέρες,του πρωτόγονου μπραντ ντε φερ, του κλύσματος για την αναζήτηση του υψηλότερου σταδίου της συνειδητότητας, της προσπάθειας να γίνουμε αετοί χωρίς φτερά, και αφού νιώσουμε δυνατή την δύναμή μέσα μας μετά από τσιγάρα, κρασιά, σοκολατένια ρεβανί και πίτσες, μπορούμε επιτέλους να σκοτώσουμε την κατσίκα του γείτονα με ένα παίξιμο του βλεφάρου.
Πλέον έχουμε την απαραίτητη πνευματικότητα των πολεμιστών του φωτός που έλεγε και ο δύσμοιρος ο Κοέλιο και με την τεχνική των στραφταλιζόντων ματιών, τη δημιουργία φάσεων για να περνάμε μέσα από τοίχους, πετυχαίνουμε κόντρα στον κακό Kevin Spacy και όλους τους άφανκους εραστές της αλήθειας, την παγκόσμια αγάπη , ειρήνη κι αφοσίωση και το σκάμε με ελικόπτερο για το επόμενο λέβελ. Και όταν λέμε δημιουργία φάσεων , ούτε φασέοι είμαστε ούτε φασώνουμε.
Είμαστε ρομαντικά κατάλοιπα μιας αθώας εποχής που περνάμε μέσα από τοίχους. Σήμερα το κρασιά και ταινίες είναι σύντομο και περιεκτικό και απευθύνεται σε εξειδικευμένο κοινό. Όσοι δεν καταλάβετε, έχετε δίκιο. Πιθανότατα δεν θα καταλάβετε καμιά φορά αλλά με την προσπάθεια έρχονται τα αποτελέσματα. Όσοι καταλάβατε, είστε δικοί μας άνθρωποι, φανκάρετε γουστάρετε και κρασάρετε αλλά δεν crushαρετε. Σας φιλώ από μακριά σαν θεία από το χωριό. Δείτε την ταινία αν θέλετε να αντιληφθείτε ένα essence of being.
Πριν την δείτε , δείτε το star wars , το apocalypse now, το pineapple express και τον Λώρενς της Αραβίας. Πιείτε μια δυο φιάλες ροζέ, και αφού γίνετε jedi ψυχοπολεμιστές της φανκιάς, ελάτε να σπάσουμε σύννεφα και να αρμέξουμε γίδια , στέρφα και γαλάρια σ’ αυτήν την μικρή απόδραση του μυαλού, όσο μπορούμε ακόμα. ΥΓ στο Season 2 το μουντ θα είναι μια ταινία κι ένα κρασί για να τα εμπεδώνετε και να μην σας τα σπάνουμε. Αυτό είναι δουλειά των παρόχων ενεργείας, τηλεφωνίας, των εισπρακτικών και των λάιφ κοουτσες.
