Αλλιώς Μπεν Χουρ, Βαραββάς και Σπάρτακος εναντίον Μονομάχου, Παζολίνι, Σεφέρη, τσουρεκιού και μαγειρίτσας.
Μετά το Χριστουγεννιάτικο μας αφιέρωμα στα Οινικά Φαντάσματα των Χριστουγέννων που πέρασαν, που ήρθαν και που θα έρθουν, ήρθε η στιγμή που όπως κάθε tv Show που σέβεται τον εαυτό του θα πάμε σε στην ειδική Πασχαλιάτικη μας έκδοση. Και επειδή για να έρθει η Ανάσταση πρέπει να περάσουμε το εκούσιο Πάθος, θα αναγκαστούμε να πούμε παρέα κάποια πράγματα. Οπότε ή θα μας κάνετε λάικ, σαμπσκράιμπ και άκυρα σχόλια για να μας έχετε με το καλό κι ας μην μας διαβάζετε, γιατί δεν θέλει και πολύ να μας πιάσει η γρουσουζιά και να το γυρίσουμε σε πολιτικό κοινωνικό ταμπλόιντ, να βγάλουμε τις πομπές σας στη φόρα και να γελάσει ο κάθε πικραμένος.
Μετά από μία εκτενή παρένθεση από αυτές που έχετε τόσο μισήσει, αλλά επιμένουμε, καθώς μας αρέσει να εξαντλούμε λίγο την υπομονή σας, να αφήνουμε την μπριζόλα να ξεκουραστεί, το ζυμάρι να φουσκώσει , την αγουρίδα να γίνει μέλι κτλ. θα αποπειραθούμε να μπούμε στην ουσία, στο ζουμί, που έλεγαν και οι παλιοί ανταποκριτές της Βουλής των Οστρογότθων.
Όπως είχαμε εν συντομία αναφέρει στο προγενέστερο άρθρο μας ” Οινικό συναξάρι” ο Terrence Malick είναι ο πιο γνωστός και επιτυχημένος εκπρόσωπος αυτού που λένε στην Αμερική θρησκευτικός κινηματογράφος. Αλλά σήμερα δεν θα μιλήσουμε γι’ αυτό το genre (είδος κινηματογράφου) αλλά γι’ αυτό που οι μπούμερς και αρχαίοι ημών πρόγονοι αποκαλούσαν στην κινηματογραφική διάλεκτο φτύνοντας εν τω μεταξύ και κανένα τσέφλι από πασατέμπο, συνοδεία πορτοκαλάδας Παπαγιάννη Φλωρίνης, “ταινίες με σανδάλια” . Που είναι φυσικά μετάφραση του sandal movies όπως τις αποκαλούσαν οι υπερπαραγωγοί, τσέοι τότε της Warner Bros, της Columbia, της 20th Century Fox, και εδώ στη Μεσόγειο οι φτωχοκατεργάρηδες Ιταλοί γείτονές μας της τιτάνιας “Titanus” και της “cineccita” .
Aπό πολύ νωρίς λοιπόν, ήδη από τις αρχές του 1950 , και ίσως και νωρίτερα, αλλά δεν κάναμε και καμιά εκτενή έρευνα περί αυτού, η τότε κινηματογραφική βαριά βιομηχανία του Χόλλυγουντ κυρίως, αντιλήφθηκε ότι το εκείνη την εποχή, σίγουρα πιο αυξημένο, και πιο αγνό και άδολο, και λιγότερο επιτηδευμένο θρησκευτικό συναίσθημα σε έναν δυτικό κόσμο, κυριαρχούμενο από τον Χριστιανισμό, θα μπορούσε να αποφέρει τεράστιους αριθμούς εισιτηρίων στις τότε μεγαλειώδεις κινηματογραφικές αίθουσες και αντιστοίχως και τεράστια έσοδα. Πριν λοιπόν ανακαλυφθούν τα μπλοκ μπάστερ και ακούσουμε εδώ στην Ψωροκώσταινα για box office και δεν πάει αυτόματα ο νους μας στον Μωχάμεντ Άλι, τον Τζό Φρέιζερ, και τον έτσι μου τον Ρόκυ Μπαλμπόα, το Χόλυγουντ επένδυε τεράστια ποσά σε υπερπαραγωγές ιστορικές και ανιστόρητες, χάριν της εμπορικότητας της αφηγήσεως ταινιών, όπου έντυνε τα παλικάρια με σανδάλια, χιτωνάκι κοντό πορφυρού συνήθως χρώματος, θώρακα και λαμαρινένιες σπάθες, και τις κορτσάρες, τις περίφημες στάρλετ της εποχής εκείνης, με εσθήτες, μανδύες, κουκούλες και σχιστά μακρυά πτυχωτά φορέματα με σχίσιμο πάνω από τη μέση για να φαίνεται και το καλλίπυγο του θέματος, πέρα από το υποκριτικό ταλέντο και τα αψεγάδιαστα πρόσωπα των τότε πρωταγωνιστριών to be.
Επειδή είμαστε λοιπόν λίγο πριν την μεγάλη εβδομάδα. Επειδή όπως ο καθένας έχει καταλάβει διακατεχόμεθα από έντονο θρησκευτικό συναίσθημα. Επειδή όπως είπε και ο Σεφέρης: «Η υψηλότερη μορφή της Άνοιξης που ξέρω: Μια Ελληνική Μεγάλη εβδομάδα.» Επειδή πέραν από τον Απρίλη τον Ξανθό που μας μπήκε με παγωμένες διαθέσεις, τα λουλουδάκια τα ανθισμένα, τις μπάντες της Κέρκυρας, το κατσίκι Σαμοθράκης, το αρνί το Ελληνικό που το είχαμε στείλει Σόφια για σπουδές στην γυμναστική ακαδημία, τα στενά της Μυκόνου, εκείνο το παλιόσπιτο της γιαγιάς στο χωριό που το μισό σόι δεν μιλιέται εξαιτίας του, η γιαγιά μας περιμένει με την μαγειρίτσα στο τσουκάλι, τα τσουρέκια αγκαλιά μοσχομυριστά, φρεσκοβγαλμένα από τον ξυλόφουρνο, τα αυγά τα βαμμένα με κρεμμυδόφλουδα, και ο νουνός με τα καινούρια τα «παπά» και τη λαμπάδα. Επειδή και αυτοί που δεν πατάμε εκκλησία όλο τον χρόνο απολαμβάνουμε με ιδιαίτερη κατάνυξη τις υπέροχες ακολουθίες της Εκκλησίας, το τροπάριο της Κασσιανής, το Ευχέλαιο της Μεγάλης Τετάρτης, τα 12 Ευαγγέλια της Μεγάλης Πέμπτης, τα εγκώμια του Επιταφίου της Μεγάλης Παρασκευής, την περιφορά των στολισμένων Επιταφίων, η ελληνική Μεγάλη Εβδομάδα πέρα από όλα τα παραπάνω, είναι συνυφασμένη με τον «Ιησού τον Ναζωραίο» του Φράνκο Τζεφιρέλι με το εξαίρετο καστ, τον Ρόμπερτ Πάουελ, την Ολίβια Χάσσεϋ και χίλιους δυό άλλους σούπερ σταρ, να αποδίδουν την «Ωραιότερη Ιστορία του Κόσμου» (άλλο έργο αυτό), και φυσικά τις υπερπαραγωγές με Σανδάλια. «Βαρραβάς» με υπέροχο Άντονυ Κουήν, «Δαυίδ και Βηθσαβεέ», οι Δέκα Εντολές με τεράστιο Τσάρλτον Ήστον, ο «Σπάρτακος» από τα αριστουργήματα του κολλητού μου του Στάνλεϋ Κιούμπρικ όπου πρωταγωνιστεί αλλά εκτελεί και χρέη παραγωγού ο Κέρκ Ντάγκλας ως γνήσιος Θρακιώτης Καουμπόυ με ρομφαία, πεδιλάκι σανδαλέ από gift Shop από τη Σέριφο, και ασπίδα μικρή από τσαρουχόδερμα, που απολαμβάνουμε να παρακολουθούμε για πολλοστή φορά αργά το βράδυ μετά το πέρας των ανωτέρω ακολουθιών, με φυστικάκι, στραγαλοστάφιδο, αμύγδαλο άντε και κανά αποξηραμένο σύκο και δαμάσκηνο οι πολύ λαίμαργοι, λόγω της νηστείας που Μεγάλη Εβδομάδα παρά την ευρύτερη βλακεία του ντεμεκοαθεϊσμού οι περισσότεροι την κρατάνε.
Πάμε όμως εν συντομία γιατί πάλι μακρηγορήσαμε, στην μεγαλύτερη υπερπαραγωγή όχι μόνο από τις ταινίες με σανδάλια αλλά γενικά στην παγκόσμια ιστορία του κινηματογράφου. Το τεράστιο, το ανυπέρβλητο, το αδιανόητα κοστοβόρο αλλά και ιδιαίτερα εμπορικό και τα ταυτόχρονα ποιοτικό “BEN HUR” του 1959 που στην τελετή των Όσκαρ του 1960 απέσπασε 11, ναι καλά ακούσαμε, 11 Όσκαρ. Τα κατέβαζε να παίξουν και μπάλα ο Τσάρλτον Ήστον με την Εθνική Βραζιλίας που είχε κατακτήσει το Μουντιάλ το 1956 με τον έφηβο τότε Πελέ. Κρατάει δε το ρεκόρ των κερδισμένων Όσκαρ ο Μπέν ο Χούρ, ο πρίγκηπας, ο εβραίος μεγαλέμπορος και C.E.O. με υποκαταστήματα και θυγατρικές σε Αντιόχεια, Αλεξάνδρεια, Ρώμη, Αλγέρι και Σάουθ Άφρικα που λέει κι ο Καββαδίας, μαζί με τον Τιτανικό του Τζέιμς Κάμερον και της Αγγλίδας δεσποινίδος που αν έκανε λίγο πιο κει τον πισινό της θα χωρούσε και ο καημένος ο Ντι Κάπριο στη σανίδα, και δεν θα τον έτρωγαν τα μαύρα τα ψάρια, και το «Οι δύο Πύργοι» το δεύτερο μέρος της τριλογίας του «Άρχοντα των Δαχτυλίδιών» . Πάω στοίχημα ότι και αυτό το ξέρατε αλλά τα γράφουμε χαριτωμένα. Απολαμβάνουμε λοιπόν το βράδυ της Μεγάλης Τρίτης, ή όποτε θέλουμε και μπορούμε, το αριστούργημα αυτό με τον Τσάρλτον Ήστον, την απόλυτη ιστορία προδομένης φιλίας, αδιέξοδης αγάπης, ζήλιας, εκδίκησης, φθόνου και παθών που μπορούν εύκολα τον καλοκάγαθο γίγαντα Mπεν Χουρ να τον μετατρέψουν σε ζηλόφθονο, κακό και ανάδελφο Μεσσάλα, χωρίς οίκτο. Αφού με το πασατέμπο μας και το στραγαλοστάφιδό μας ταϊσουμε τα πανέμορφα λευκά, αν και η ανιψιά μου θα έλεγε «ζαχαρί ή στο χρώμα του πάγου», Αραβικά μας άτια, αφού αλλάξουμε λάδια, γρασάρουμε, πλύνουμε και κερώσουμε το τέθριππό άρμα μας, παρακολουθούμε παρεκβάσεις από την Καινή Διαθήκη στην ταινία και το μήνυμα ελπίδας και απελευθέρωσης από τα πάθη, με αγωνία για την κατάληξη του ήρωά μας. Του “OMEGA MAN”, του Μωϋσή στο “THE TEN COMMANDMENTS”, του “EL SID”, του υψηλόσωμου αλλά και υποκριτικά γίγαντα “CHARLTON HESTON” (προσοχή παλιόπαιδα! Τόση ώρα δεν έγγραφα το όνομά του στα Greeglish για να μην μου το πάτε στο πονηρό, το αλλιώτικο και το πασαλιμανιώτικο.) Όπως και να έχει πρόκειται για μια υπερπαραγωγή με χιλιάδες κομπάρσους, άλογα, άρματα, κουστούμια, πανοπλίες, κουκλάρες (βλ. Έστερ, Τίρζα κλπ) σπαθιά, ακόντια, μαστίγια, γαλέρες, κουπιά, κεραμίδια και κινηματογραφικές καινοτομίες, απαράμμιλες σκηνές δράσης ακόμη και σήμερα, (βλέπε αγώνες αρμάτων), που η εποχή χωρίς cgi εξακολουθεί σχεδόν κάθε ΠΑΣΧΑ να λέει στους σύγχρονους κομπιουτερόπληκτους κινηματογραφιστές ααααα εγώ στην εποχή σας….. άλογα έζευα σε δρεπανηφόρα. Δεν συνοδεύουμε με κρασί παρά μόνο αν την δούμε μετά την Ανάσταση, ανήμερα του Πάσχα ή του Άη Γιώργη που φέτος θα γιορταστεί την Τρίτη ημέρα του Πάσχα, 23 Απριλίου δηλαδή, γιατί την Μεγάλη Εβδομάδα καλό θα ήταν να απέχουμε από οίνους, τσίπουρα και αποστάγματα, αλλά το ξέρω ότι δεν θα με ακούσετε οι περισσότεροι. Πάντως αν το δούμε μετά την Ανάσταση θα πρότεινα ένα σούπερ μπλεντ της Ραψάνης από Ξινόμαυρο, Σταυρωτό και Κρασάτο, με όλα τα χαρακτηριστικά που με το ιδιαίτερο του τερουάρ του δίνουν την ταυτότητα του Π.Ο.Π. , συνοδευμένο με την λιπαρότητα της μαγειρίτσας για να παλέψει με τις μαλακωμένες τανίνες του ξινόμαυρου που μετριάζονται από την συμμετοχή των άλλων δύο τοπικών ποικιλιών στο μπλεντ, αυγοσαλάτα με ελαιόλαδο, λεμόνι και μαυροπίπερο μόνο, χωρίς μαγιονέζες και άλλες αηδίες, και ένα κομμάτι τσουρεκάρα αντί ψωμιού για να αναδεικνύονται τα μπαχάρια του βαρελιού, τα πιπέρια, οι βανίλιες και ο γλυκός καπνός, από το μαχλέπι και το κακουλέ του τσουρεκιού.
Αγοράζουμε το στεφάνι μας από κόκκινα και άσπρα γαρύφαλλα, ή τριαντάφυλλα, ή πλέκουμε ένα από τον κήπο μας, (δεν σέβομαι κανέναν που δεν έχει έστω μια γλάστρα με ένα λουλούδι, μια πρασινάδα στο σπίτι του) και το αποθέτουμε στον Σταυρό του Κυρίου κατά την ακολουθία της Μεγάλης Πέμπτης και την ανάγνωση των Δώδεκα Ευαγγελίων. Συγκινημένοι μετά το πέρας της κατανυκτικής αλλά κουραστικής ακολουθίας πηγαίνουμε κατ’ ευθείαν σπίτι μας. Δεν αργολογούμε στα μπαράκια , ούτε πάμε για ένα χαλαρό ποτό, ούτε σε τσιπουράδικο, γιατί ελλοχεύει ο κίνδυνος να ξυπνήσουμε Δεύτερη Μέρα του Πάσχα. Πάμε σπίτι, βάζουμε πυτζαμούλα φλις γιατί είπαμε το βράδυ έχει αυτές τις ύπουλες δροσιές του Απρίλη και το αέριο είναι πιο ακριβό και από super Tuscan χωρίς να προέρχεται από κανένα ιδιαίτερο τερουάρ και ας βγάζει ορυκτότητα στην μύτη. Στον ουρανίσκο αφήστε το, μην το πιείτε ούτε λουστείτε. Αυτά για τα σαμπουάν μπύρας.
Ζεστοί λοιπόν, χαλαροί, αν και κουρασμένοι, στις πυτζαμούλες μας, με τις παντόφλες λαγουδάκια (Easter Βunnies) στα πόδια μας βάζουμε στον φούρνο την φοκάτσια μας την οποία έχουμε ετοιμάσει ως ζύμη πριν την ακολουθία, με ντοματίνια, ελιές Χαλκιδικής, ελιές καλαμών, μανιτάρια σαμπινιόν φρέσκα, πιπεριά κόκκινη και πράσινη, λίγη προτηγανισμένη μελιτζάνα και κολοκυθάκι, λίγο μπούκοβο και άσπρο ταραμά αφού ψηθεί και είναι ζεστή, πίνουμε μαζί της ένα pink grapefruit με ανθρακικό και βλέπουμε το ασπρόμαυρο αριστούργημα του Πιέρ Πάολο Παζολίνι.
Το Κατά Ματθαίον Ευαγγέλιο, (Il Vangelo Secondo di Matteo) γυρίστηκε ασπρόμαυρο, με το απίστευτο καδράρισμα και τεχνοτροπία λήψης του φωτός από τον Κομμουνιστή Παζολίνι, με έναν απόλυτο σεβασμό στο Κατά Ματθαίον Ευαγγέλιο του οποίου δεν άλλαξε ούτε γραμμή στο σενάριο, και για τις ανάγκες των γυρισμάτων δεν χρησιμοποιήθηκαν παρά ελάχιστοι ηθοποιοί, και κυρίως κομπάρσοι από την ευρύτερη περιοχή της Νοτίου Ιταλίας. Οι στην πλειοψηφία τους ψαράδες κατ’ επάγγελμα ενσαρκώνονται σ’ αυτό το μοναδικής κινηματογραφικής τέχνης και αισθητικής του Πέτρου-Παύλου Παζολίνι από πραγματικούς ψαράδες παραθαλάσσιας περιοχής της Νοτίου Ιταλίας. Κλασσικός εκπρόσωπος του νεορεαλισμού του Ιταλικού κινηματογράφου (αυτά τα έχουμε ξαναπεί) αν και κομμουνιστής του καιρού εκείνου, σεβάστηκε στο πόνημα του τόσο πολύ το γράμμα του Κατά Ματθαίον Ευαγγελίου, ώστε απέσπασε την επίσημη στήριξη της καθολικής εκκλησίας και του Βατικανού που το είχαν μάλιστα καταχωρήσει στον κατάλογο των φιλοχρήστων και εγκεκριμένων ταινιών.
Και φυσικά αποτέλεσε μια ιδιαίτερα ευχάριστη έκπληξη και ρηξικέλευθη κίνηση σε σχέση με τη σωρεία των ευφάνταστων υπερπαραγωγών με σανδάλια του Χόλυγουντ. Στηρίχθηκε δε τόσο πολύ στο γράμμα του Κατά Ματθαίον Ευαγγελίου, γιατί ο Παζολίνι θεωρούσε ότι κανένα σενάριο δεν μπορεί να φτάσει τα ποιητικά ύψη του αρχικού κειμένου. Αφού λοιπόν αντικρύσουμε κατάματα στα close up τα ηλιοκαμμένα και θαλασσοσκαμμένα πρόσωπα των κομπάρσων ψαράδων από τη Σαρδηνία, μας έρχονται ανεπαίσθητα στο μυαλό τα κουρεμένα λουξ κεφαλάκια των λιπόσαρκων παιδιών του μετεμφυλιακού Παπαφείου, που πρωταγωνιστούσαν στο ρόλο των προκατόχων τους που επί κατοχής απάρτιζαν το « Ξυπόλητο Τάγμα» στο αριστούργημα του δικού μας του Γκρεγκ Τάλας. Εδώ επειδή πρόκειται για Ιταλία, νεορεαλισμό και Παζολίνι αν δεν το δούμε Μεγάλη Τετάρτη με κριθαροπαξίμαδο ντομάτα και ελίτσα χαλκιδικής, και το δούμε μετά το Πάσχα, θα πάμε με ,Brunèllo di Montalcino, παλαιωμένο αρκετά , ακριβό, και από χρονιά που να αποδίδει δικαιοσύνη στο βίντατζ ασπρόμαυρο κλασσικό πλέον έργο του Πιερ -Πάολο. Θυμίζουμε ότι όταν ρωτήθηκε ο άθεος κομμουνιστής Παζολίνι γιατί αυτός ένας άπιστος έκανε μια ταινία με θέμα την πίστη απάντησε : «Αν ξέρετε ότι είμαι ένας άπιστος , τότε με ξέρετε καλύτερα από ό,τι εγώ τον εαυτό μου. Πιθανώς είμαι άπιστος αλλά είμαι ένας άπιστος με νοσταλγία για την πίστη».
Για το τέλος Russel Crow στο ρόλο του Μονομάχου, του τσιμπητού του Ρίντλεϋ Σκότ. Όλοι γνωρίζουν το τελευταίο «καλό» μπλοκμπαστερικό sandal movie με τον Μάξιμο και τον Κόμμοδο να σφάζονται στο βωμό της Ρώμης στον τελικό του τσάμπιονς λιγκ των μονομάχων, ο ένας για την ατομική ελευθερία του, την δικαιοσύνη και την εκδίκηση, και ο άλλος για ένα παρανοϊκό εγωισμό, μια ζήλια κι έναν φθόνο απαράμιλλο που πηγάζει από ένα βαθύ σύνδρομο κατωτερότητας. Εγώ δεν θα υποστήριζα κανέναν σ’ αυτό το Ρινγκ για σπαθοφόρους σανδαλοντυμένους μποντυμπιλντεράδες, αλλά για το χατήρι της κουκλάρας της ξανθιάς της αδερφής του αυτοκράτορα και της φτωχολογιάς της Ρώμης έπαιξα στο στοίχημα τον Μονομάχο κατά του Αυτοκράτορα. Κάτι σαν ΠΑΟΚ ΑΡΗΣ την δεκαετία του 80. Μάικ Τζόουνς εναντίον Νίκου Γκάλη. ‘Μωρό του ελαφιού’ εναντίον «γκάγκστερ», Μπάνε Πρέλεβιτς εναντίον Παναγιώτη Γιαννάκη, «Τίγρης» εναντίον «Δράκου» δηλαδή, και καμιά τριανταριά χρόνια πριν το αντίστοιχο κινέζικο φιλμ, αλλά χωρίς κουγκ φου και κρόταλα. Με μια σπυριάρα κόκκινη μπάλα και πυξ λαξ.
Πάμε για θέαση του Μονομάχου λοιπόν την Δευτέρα του Πάσχα για να μην το αδικήσουμε με φυστίκι αράπικο και λεμονάδα την Μεγάλη Παρασκευή, αν δεν έχουμε κάτι καλύτερο να κάνουμε π.χ. να τρέξουμε ξένοιαστοι στα λιβάδια. Μια μέρα λοιπόν πριν τον Αη Γιώργη συνοδεύουμε το αρνάκι το φρικασέ, με φρεσκοκομμένο σπανάκι, μαρούλι, κρεμμυδάκι πράσινο, λίγα αντίδια η ραδίκια άγρια, chives και φρεσκοχτυπημένο το αυγολέμονο με μια φιάλη «Κυδωνιές» σοβινιόν μπλαν με ασσύρτικο από το οινοποιείο Χρυσοστόμου, μπορεί να είναι και ένα από τα κορυφαία πέντε λευκά που δοκίμασα φέτος. Χλωμό κίτρινο με μια υποβόσκουσα λαχανί ανταύγεια, έντονα αρώματα εσπεριδοειδών, λάιμ, κίτρο, λεμόνι ώριμο, άνθη λεμονιάς, ροζ γκρέιπφρουτ , χαμομήλι και ελαφρώς καβουρδισμένο φουντουκάκι με βούτυρο φρέσκο. Τραγανή αλλά κολακευτική και ποθητή οξύτητα, ανταπεξέρχεται αξιοθαύμαστα με το λιπάκι το μοσχομυριστό από το αρνάκι μας το φρικασέ που ήταν της μάνας του καμάρι. Και αυτή η υπέροχη γεύση του, με τα βοτανικά στοιχεία κυρίως, χαμομήλι, λουίζα και λιγότερα τα εσπεριδοειδή παντρεύεται σε ένα προαιώνιο φλερτ με το σπανάκι , τα μυρωδικά , τα κρεμμυδάκια τα φρέσκα, τα chives και το αυγολέμονο της γιαγιάς από αλανιάρες στην κυριολεξία κότες, κίτρινο σαν κεχριμπάρι. Το κτήμα Χρυσοστόμου βρίσκεται έξω από το χωριό Κίτρος Πιερίας σε μια πανέμορφη τοποθεσία και οι ιδιοκτήτες του είναι οινοποιοί τρίτης γενιάς, με βαθιά γνώση και μεράκι για το κρασί και τον τόπο τους. Το συγκεκριμένο κρασί μου το δώρισε μεταξύ άλλων , εκλεκτό πεσκέσι ο φίλος μου ο Δημήτρης ο Καραγεωργίου που μαζί με τον κολλητό του τον Δήμο τον Μαλαμίδη συνδέονται φιλικά με το ανωτέρω οινοποιείο, και ως γνήσιους οινόφιλους και παλιούς άσσους της καλαθοσφαίρας θέλουμε να τους κάνουμε μεταγραφή. Επίκειται δεν οινική συνάντηση κορυφής μετά το Πάσχα.
Για τον Αη Γιώργη, τον Djurjevdan, το Ederlezi, τον άππαρον και την Χαντζάρα, που τον έχω σε μεγάλη Ευλάβεια και το Αγιωργήτικο αυτή την ήρεμη δύναμη της Νεμέας θα τα πούμε στο επόμενο επεισόδιο.
Υ.Γ. ως παλιός υπάλληλος Κρεοπωλείου δούλευα συνεχώς Μεγάλη εβδομάδα από την εφηβεία μου μέχρι τα 25 και δεν μπορούσα να χαρώ την Εκκλησία, και τα δώρα της αγαπημένης μου νουνάς της Δημητρούλας που ποτέ μέχρι και την τελευταία της πνοή τέτοιες μέρες πέρυσι, δεν μ’ άφησε χωρίς λαμπάδα και δώρο μέχρι τα 46 μου.
Γιορτάζουμε με κατάνυξη λοιπόν τα Θεία Πάθη με συντροφιά την ανθισμένη φύση που σπεύδει να δώσει τα δώρα της για να στολιστεί ο Επιτάφιος, να ανάψουν οι λαμπάδες της πολυπόθητης Ανάστασης. Πάμε δώρα στα βαφτιστικά μας. Θυμόμαστε παππούδες γιαγιάδες που δεν μας ξεχνούν ποτέ. Καλούμε στο τραπέζι μας ανθρώπους που για οποιονδήποτε λόγο θα είναι μόνοι τέτοιες μέρες και τσουγκρίζουμε Αυγά. Πίνουμε κρασάκι ελληνικό και κόκκινο. Αγοράζουμε ελληνικά κρέατα, τυριά, κρασιά, σαλάτες φρούτα, δώρα κλπ από μικρά καταστήματα, από γνωστούς και φίλους επαγγελματίες και ας είναι και λίγο πιο ακριβά. Από εκεί θα βγει πάλι το κέρδος. Οι αδηφάγες αλυσίδες ούτε θα μας πουν το ευχαριστώ ούτε θα μας κάνουν κανένα σκόντο. Η δε ατμομηχανή της ελληνικής οικονομίας δεν ήταν ποτέ οι πάροχοι, οι πολυεθνικές, οι αλυσίδες κι οι εφοπλιστές. Τα μικρομάγαζα του κοσμάκη ήταν που αργοπεθαίνουν. Αυτούς ξέρουμε αυτούς εμπιστευόμαστε. Ας είναι λοιπόν αυτή η Μεγάλη Εβδομάδα η αντιπροσωπευτικότερη της Άνοιξης που ζήσαμε ως τώρα, εφάμιλλη αυτών που ύμνησε ο Σεφέρης, και για τις οποίες έγραψε ποίηση ο Ελύτης , γεμάτη ήλιο , θάλασσα, ελιά και πέτρα, σ’αυτήν την ευλογημένη γωνιά που λέγεται Ελλάδα και ασβεστώνεται παστρικά, κάθε χρόνο τέτοια εποχή, για να υποδεχθεί καθαρή την Ανάσταση, ΚΑΛΗ ΑΝΑΣΤΑΣΗ!
