WINE TOUR : «Τα Roadtripς των Φτωχών.» Destination Νάουσα η πατρίδα των ηρώων, των ηρωίδων, και του πρωτοπαλίκαρου του Μακεδονικού Αμπελώνα, του Ξινόμαυρου. (Νάουσα πόλη του Οίνου 10 χρόνια). Οι καλύτερες, οι πιο fun ταινίες είναι αυτές που το θέμα είναι ταξιδάκι. Σόρρυ δικέ μου θα σε κράξω. Φίλε αυτοσυγκράτηση έλεγχος και βαθιές αναπνοές. Σήμερα δεν γράφουμε για το Κρασί Και Ταινίες που αρχίζει να γίνεται η Λάμψη του φώσκολου από επεισόδια και το μόνο που λείπει είναι ο «Ευλογητός» και «ο Ταξίαρχος Θεοχάρης» από το «Καλημέρα ζωή» για να φτάσουμε στο επιθυμητό επίπεδο αναγνωρισιμότητας και σταριλικιού που μας αναλογεί, καθότι είμαστε το κάτι άλλο. Μπορεί αυτή η διαφορετικότητα μας να είναι μάπα , βλακεία, ηλιθιότητα, τάχα μου τάχα μου, δήθεν μου δήθεν μου που έλεγε και ο Χατζηχρήστος ως μπακαλόγατος, αλλά έχουμε υπογραφή. Δεν λέμε ούτε γράφουμε τα ίδια όχι γιατί δεν μπορούμε, αλλά γιατί βαριόμαστε. Αρκετά όμως από την πρώτη αχρείαστη εισαγωγή και την αλαζονική μας περιαυτολογία που έχει γίνει σήμα κατατεθέν της στήλης μας «Κρασιά και ταινίες, και πάμε στην ουσία. Είναι Παρασκευή 24 Ιανουαρίου 2024 και με έχει φάει το άγχος του σχολιαρόπαιδου του Δημοτικού, που περιμένει την ημερήσια στον Άγιο Νικόλαο Ναούσης . Και ναι όπως όλοι οι πραγματικοί οινόφιλοι γνωρίζετε, ήδη από τις 24 του ατέλειωτου για μερικούς Γενάρη, έχει ξεκινήσει το τριήμερο του Συνδέσμου Οινοπαραγωγών/Οινοποιών Νάουσας, με τον αχτύπητο αλλά και κυριολεκτικό τίτλο «Νάουσα Πόλη του Οίνου», που γιόρταζε τα δέκα της χρόνια ως εκδήλωση, αλλά προέρχεται από μια πολύ μακρά οινική παράδοση που χάνεται στους αιώνες.
Και συγκεκριμένα η Νάουσα και η γύρω αυτής περιοχή και οικισμοί που ανήκουν στον «Ηρωικό Δήμο Νάουσας» (Κοπανός , Λευκάδια Ναούσης κλπ) από το τέλος της κλασσικής αρχαιότητας μέχρι και την ελληνιστική περίοδο πρέπει να ήταν η μεγάλη πόλη της Μίεζας, που αναφέρεται στους Δελφούς και στις εκεί ευρεθείσες επιγραφές. Αυτή στέγαζε την Σχολή του Αριστοτέλη της Μίεζας όπου φοίτησε ο Μέγας Αλέξανδρος πιτσιρικάς, και πριν γίνει μέγας και τρανός μαζί με τους εταίρους, τους γόνους των ευγενών οικογενειών, προσφιλών στον Μακεδονικό θρόνο, σπούδαζαν φιλοσοφία, ηθική και μαθηματικά από τον μαιτρ του είδους Αριστοτέλη. Αυτές οι κοινές σπουδές των πιτσιρικιών της Μακεδονικής Ελίτ είχαν σκοπό να δημιουργήσουν την ομάδα του πρώτου μεταξύ ίσων, που θα αποτελούσε την μετέπειτα ηγεσία του Μακεδονικού Ιππικού που σάρωσε την Περσία, τις στέππες, την Μογγολία, έκλεισε τις Πύλες του Ανεξήγητου μην βγουν οι Μαλτσέχ του Λιακόπουλου και κατά την άποψη του γράφοντος έφερε και το Syrah στην Ευρώπη από την Βαβυλώνα. Και φαντάζομαι τον Αλέξανδρο μετά την νίκη στα Γαυγάμηλα να διασκεδάζει με άφθονο άκρατο οίνο από ξινόμαυρο. Είμαι δε σίγουρος ότι καλλιεργούνταν και πριν από τότε, και παλαίωνε σε κεραμικούς αμφορείς, που κουβαλούσαν οι Μακεδόνες μέχρι τα πέρατα του γνωστού τότε κόσμου. Τον ξαναβλέπω σαν σε όνειρο μετά από καλό φαί και ποτό, στην Μίεζα (Νάουσα κατ’ εμέ στους κλασσικούς και Ελληνιστικούς χρόνους) να λέει στον Αριστοτέλη, μετά από κανένα ποτηράκι παλαιωμένο άκρατο ξινόμαυρο, πριν ακόμα γίνει ΠΟΠ: Στον πατέρα μου οφείλω το ζειν, σε σένα δάσκαλε το ευ ζειν και στο ξινόμαυρο το αξίζει να ζειν και να τρώγειν. Διότι πιο γαστρονομικό από το ξινόμαυρο δεν γίνεται.
Ξαφνικά όμως επανέρχομαι στην πραγματικότητα, σήμερα Παρασκευή, τουλάχιστον αύριο Σάββατο, πρέπει να πάω Νάουσα για να παραβρεθώ στις εκδηλώσεις της «Νάουσας Πόλης του Οίνου» που συμπλήρωναν τα δέκα τους χρόνια. Άλλωστε είχα υποσχεθεί στον εν πνεύματι αδερφό μου από τα φοιτητικά μας χρόνια Εύρη ότι θα πήγαινα να τον συναντήσω μία εκ του τριημέρου των εκδηλώσεων. Τα ίδια είχαμε ορκιστεί και με τα αφεντικά του σάιτ τον Θωμά και τον Αστέρη. Ο Αστέρης δεν μπόρεσε λόγω ανειλημμένων υποχρεώσεων. Ο Θωμάς καλοντυμένος και κομψός, μέσα στο τουίντ του σακάκι, μας περίμενε ανυπόμονα ήδη από τις 11π.μ. στον Πολυχώρο της Βέτλανς όπου ήταν παρατεταγμένοι όλοι οι εξαιρετικοί οινοποιοί της αμπελουργικής ζώνης της Νάουσας, και με ύβριζε σκαιότατα λόγω της καθυστέρησής μου. Εγώ είχα μεριμνήσει για τη μεταφορά μου επειδή πλέον δεν οδηγώ, το απεχθάνομαι, αλλά και επειδή ποτέ δεν οδηγείς σε roadtrip που σε πάει Νάουσα ειδικά όταν γιορτάζει το Ξινόμαυρο και το κρασί της εν γένει. Όρισα λοιπόν designated driver την ήδη απρόθυμη, αλλά πάντα προστατευτική λέαινα όσον αφορά εμένα αδερφή μου Δήμητρα, που δεν είναι τόσο της οινικής φιλοσοφίας, όσο της οινοποσίας, της χάλασα και ότι σχέδια είχε για το ΣΚ, και παραλάβαμε στις 10.30, ήδη καθυστερημένοι κατά μισή ώρα, την εν πνεύματι αδερφή μου και φίλη χρόνων Εύη που της το είχα τάξει να πάμε όλοι μαζί, και μου είχε στείλει ήδη από τις 8.30 το πρωί, μην την ξεχάσουμε. Λες και αυτό είναι δυνατό. Επί ένα μήνα πριν έλεγα πως αυτό δεν χάνεται. Και ριψάσπιδες εμείς σε κρασοκαταστάσεις δεν γινόμαστε.
Μετά από μία ώρα και ένα τέταρτο, ήτοι 11.15 π.μ καταφτάσαμε Νάουσα και παρκάραμε μετά από λίγη περιπέτεια, γιατί είχε λαϊκή το Σάββατο στην οδό Λαναρά, ψηλά ψηλά, και ήταν λίγο ποδαρόδρομος λίγο κατηφόρα μέχρι να φτάσουμε στον Πολυχώρο Βέτλανς, όπου ελαμβανε χώρα η εκδήλωση.Ανάψαμε ένα κερί στον Άγιο Πρόδρομο την παλαιότερη εκκλησία στην Νάουσα, την οποία διαδέχτηκαν οι τρίκλιτες βασιλικές του Αγίου Γεωργίου και της Παναγίας. Βρίσκουμε τον αδερφό μου Εύρη και από εκεί έγιναν τα πράγματα εύκολα μεν, συναρπαστικά δε, με μια δόση νοσταλγίας για τα χρόνια μας τα φοιτητικά που πίναμε μέχρι δακρύων στην κυριολεξία, δακρύων γιατί μας τελείωναν τα λεφτά και έπρεπε να τη βγάλουμε με αλάδωτο μακαρόνι , κριθαράκι , φακή, ότι είχε ο καθένας για καμιά δυο βδομάδες, μέχρι να έρθει το έμβασμα από την πατραϊκή, και δεν εννοώ την εταιρία. Μας καθοδήγησε λοιπόν ο επί δύο δεκαετίες τουλάχιστον σωτήρας μου στον Πολυχώρο της Βέτλανς, προχώρησε στο Boston café που στεγάζεται στον ίδιο χώρο με ένα φανταστικό εξώστη που βλέπει ολόκληρο τον κάμπο της Ημαθίας της Νάουσας, και μαζί με το δημοτικό πανέμορφο πάρκο και τον όλο δρόμο αποκαλούνται «παραλία», λόγω της απίστευτης θέας του καταπράσινου τοπίου με τα αμπέλια, τα οπωροφόρα και όλα τα δώρα της γης, και πήρε μαζί του και την Δήμητρα για να απολαύσουν έναν εξαιρετικό καπουτσίνο, μιας και ο Εύρης ήξερε όλες τις ετικέτες απέξω και τους οινοποιούς στην πλειοψηφία τους προσωπικά, καθότι Ναουσαίος.
Εμείς μετά από μηνιαία σχεδόν αμφιβολία για το αν θα καταφέρουμε να είμαστε εκεί, ξεκινήσαμε με την συγκινητικά οινόφιλη και καρδιακή μου φίλη Εύη να εξερευνήσουμε το οινικό μέρος του event. Πληρώσαμε το ιδιαίτερα ευτελές ποσό της εισόδου των 7 επτά Ευρώ και πήγαμε ένα ένα, σε όλα τα σταντ των 25 νομίζω οινοποιείων της Νάουσας. Και ιδιαίτερα ευτελές και παραπάνω από τίμιο οικονομικά, γιατί δίνονταν η ευκαιρία στον απλό συμμετέχοντα στην εκδήλωση να δοκιμάσει πάνω από 80 συνολικά ετικέτες αν λάβουμε υπ’ όψη τα bland de noir, τα λευκά από πρεκνάδι, ντόπια ποικιλία, ή από μαλαγουζιά , η μπλεντ από ξινόμαυρο και μαλαγουζιά, η αφρώδη από ξινόμαυρο, τις κλασσικές και λατρεμένες Νάουσες Π.Ο.Π. ,τα ερυθρά σούπερ γουάου blend του ξινόμαυρου πχ με μερλό, τα ιδιαίτερα ξινόμαυρα από μοναδικά αμπελοτόπια με το όνομά τους, και από εξαιρετικούς οινοποιούς με διακρίσεις διεθνείς και εγχώριες πολλαπλές, κλπ κλπ. Ας έχουμε υπόψη ότι το ξινόμαυρο ως ποικιλία πέρα από την ιδιαίτερα υψηλή του παραγωγικότητα και τον ατίθασο «ηρωικό» του χαρακτήρα, όπως και η ιδιαίτερη του πατρίδα η Νάουσα είναι πόλη ηρωική τουλάχιστο, είναι πολυδύναμο και πολυεναλλακτικό. Καθώς από αυτό παράγονται λευκοί οίνοι με την γαλλική μέθοδο του blanc de noir, ροζέ απίστευτα, ιδιαιτέρως γαστρονομικά από κοκκινέλια ερυθρωπά, μέχρι σωμόν που μοιάζουν με αυτά τις Προβηγγίας, κόκκινες ρουστικ Νάουσες που εγώ αγαπώ, πιο μοντέρνες πιο ελαφρές οινοποιήσεις του Ξινόμαυρου ως Νάουσα, πιο φρουτένιες και πιο φινετσάτες λιγότερο καπνιστές και ντοματένιες, που χρήζουν όμως για μένα παλαίωσης, μέχρι και αφρώδη ιδιαίτερα και πολύ αξιόλογα. Χώρια τα blend. Εντύπωση μας κάνανε πέρα από την κλασσική grand reserve Νάουσα Π.Ο.Π της Μπουτάρη οινοποιητικής, πέρα από τα θαύματα του Αποστόλη Θυμιόπουλου, Νάουσα Alta με την ιδιαίτερη φινέτσα λεπτότητα και μοντέρνα φιλοσοφία στην οινοποίηση, και την φρουτένια φρεσκάδα της με τα αρώματα κόκκινων φρούτων, ιδιαίτερα του σμέουρου, τις σοβαρά όμως υπολειπόμενες φυτικές νότες του τοματοχυμού και του ελαιόλαδου, και κάποιων πορφυρών λουλουδιών ίσως βιολέτας, και φυσικά από το ίδιο Οινοποιείο το rose de xinomavro που λατρεύουμε να αγαπάμε από παλιά, όταν το δοκιμάζαμε στο μαγαζί ενός φίλου το 2016. Εν συνεχεία μας άρεσε η Νάουσα του Κλώνα που ήδη έχουμε προμηθευτεί έξι, επτά φιάλες και αφήνουμε ν α παλιώσει και να ξεκουραστεί αν και είναι πολύ μοντέρνα και μπορεί να αναλωθεί αυτή του 2021 και σήμερα, αλλά πιστεύω σε μεγάλη εξέλιξή της με το χρόνο, ένα ροζέ από ξινόμαυρο του “Μαρκοβίτη» με μια σχετική ιδιαιτερότητα που αξίζει ένας πολύπειρος και ίσως κουρασμένος ουρανίσκος να δοκιμάσει για την διαφορετικότητα του και μόνο. Από ξινόμαυρο καλλιεργημένο βιολογικά σε ένα ενιαίο αμπελοτόπι 140 στρεμμάτων που φυτεύτηκε από τον παππού των σημερινών ιδιοκτητών. Οινοποίηση με γηγενείς ζύμες ιδιαιτέρως φρουτένιο και με φυτικό υπόβαθρο ντοματίνι ώριμο και αγουρόλαδο, αλλά ιδιαίτερα γαστρονομικό για ροζέ. Μου έκανε εντύπωση.
Από τα blanc de noir που σχεδόν κάθε κτήμα εκτός από τα μικρότερα και τα boutique διέθεταν, ξεχωρίσαμε τρία: Ένα του «ΦΟΥΝΤΗ» όπως πάντα ιδιαίτερο αρωματικά, γαστρονομικό, και ορυκτώδες στην επίγευση, το κλασσικό πλέον και σταθερή αξία του «Χρυσοχόου» , αυτό του Μάρα που μας άρεσε ιδιαίτερα γιατί το λίγο βαρελάκι του μας έδινε την αίσθηση του σαρντονέ και πέρα από τα κλασσικά στοιχεία του blanc de noir από Νάουσα, μας έβγαζε αυτή την αίσθηση του καβουρδισμένου φουντουκιού , την ξηροκαρπάτη, την ελαφρώς λιπαρή, , κρατώντας και τα εγγενή του χαρακτηριστικά με την υψηλή οξύτητα σχετικώς γλυκασμένη όμως, αποτέλεσμα ίσως του ελαφρού βαρελιού, του αμπελοτοπιού, του τρόπου καλλιέργειας, που λόγω της ιδιοτροπίας της ποικιλίας των ηρώων βγάζει διαφορετικά χαρακτηριστικά. Το έχει το ξινόμαυρο αυτό, φέρεται όπως του φέρονται, ανάλογα με το ύψος παραγωγής ενός αμπελότοπου, βγάζει πιο πυκνά πιο ογκώδη κρασιά σε χαμηλοπαραγωγικούς αμπελώνες, αγαπάει λίγο παραπάνω την υγρασία από άλλες ελληνικές ποικιλίες και αναλόγως φέρεται, βγάζει διαφορετικά αρώματα και χαρακτήρα σε αμπελοτόπια που απέχουν ελάχιστα, αυτό ίσως οφείλεται και στην ποικιλομορφία του εδάφους και του εν γένει terroir της αμπελουργικής Ζώνης της Νάουσας. Μπορεί αν καλλιεργηθεί χαμηλοπαραγωγικά σε ιδιαίτερα αμπελοτόπια, με παλιά πρέμνα να αποδώσει κρασιά ογκώδη και πληθωρικά με την αναγκαία παλαίωση σε δρύινα βαρέλια γαλλικά ή αμερικάνικα, που τόσο αγαπάει.
Κρασί από την Νάουσα, το φέρνεις στο μαντήλι λένε σχεδόν σε όλη την Μακεδονία, και η ναυαρχίδα του ελληνικού ερυθρού αμπελώνα, με το σπαθί της το πατριωτικό το Ναουσαίικο έχει αρχίσει να παίρνει την θέση της στον παγκόσμιο οινικό χάρτη, όχι μόνο τον Ευρωπαϊκό και Ελληνικό αλλά και αυτόν της Βορείου Αμερικής. Ηρωϊκό λόγω της καταγωγής της ποικιλίας, των ηρωικών προσπαθειών των οινοποιών της Νάουσας που συλλογικά πλέον προωθούν ένα αξιολογότατο, ιδιαίτερο, premium για μένα προϊόν, και επειδή οι καλόκαρδοι, όμορφοι και υψηλόσωμοι κάτοικοι της Νάουσας από την κλασσική και ελληνιστική αρχαιότητα δεν αφήσανε καμία πρόκληση αναπάντητη, και θυσιάστηκαν ουκ ολίγες φορές σε εθνοαπελευθερωτικούς αγώνες. Τον Απρίλη του 1822, Κυριακή του Θωμά με την θυσία των γυναικών και των παιδιών της Νάουσας στο ποτάμι της, την Αραπίτσα στην θέση Στουμπάνοι, με την Στάση τους το 1705 όταν και αυτή έγινε αιτία να σταματήσει το παιδομάζωμα, και κατ΄εμέ αυτή είναι μάλλον η απαρχή του εθίμου με τους Γενίτσαρους και τις Μπούλες, με την στάση του 1772 , με την αντίσταση το 1804 στον Αλή Πάσα και την συμμετοχή στον Μακεδονικό Αγώνα στις αρχές του 1900 όταν και προετοίμασαν στην κυριολεξία το έδαφος για τους νικηφόρους Βαλκανικούς πολέμους.
Αρκετά με την παρένθεση όμως, αυτό που πρέπει να τονίσουμε πέρα από το κτήμα Διαμαντάκου και τις αξιομνημόνευτες Νάουσες του Γιώργου που τυγχάνει και συμμαθητής του κολλητού μου του Εύρη, αυτό που έχουμε να προσθέσουμε και να επισημάνουμε ιδιαίτερα είναι ο πάγκος του ΑΟΟΣ VAENI, ήτοι του αγροτικού οινοποιητικού συνεταιρισμού Νάουσας. Ευγενέστατοι οι άνθρωποι εκεί το Σάββατο 25 Ιανουαρίου του σωτήριου έτους 2025, μας εξήγησαν με μεγάλη υπομονή ότι ως συνεταιρισμούς και ένα από τα τρία νομίζω πιο παλιά οινοποιεία στην Νάουσα απορροφούν το 55% της παραγωγής του ξινόμαυρου αλλά και εν γένει του σταφυλιού που παράγεται στην αμπελουργική ζώνη της Νάουσας. Αυτό τους πιέζει να έχουν ιδιαίτερα οικονομικές και τίμιες τιμές στα κρασιά τους , που δεν έχουν να ζηλέψουν τίποτε από άλλες ορισμένες ακριβοθώρητες ετικέτες. Αυτό όμως κατά την άποψη και την δική μας, δίνει την λανθασμένη εντύπωση ότι ένα προϊόν σε ιδιαίτερα οικονομική, πιο τίμια από το τίμια τιμή δεν μπορεί να είναι υψηλής πόσο μάλλον υψηλότατης ή όπως οι millennials συνηθίζουνε να λένε premium ποιότητας. Αυτά όμως όλα διαψεύδονται από τις εγχώριες και διεθνείς βραβεύσεις της Vaeni με αναρίθμητα χρυσά μετάλλια σε διαγωνισμούς εγχώριους και διεθνείς, τυφλές δοκιμές κλπ. Γευτήκαμε λοιπόν μετά από μια εξαιρετική Νάουσα του 2019 από την vaeni, όπου εγώ αναφώνησα αυτή είναι μια κλασσική Νάουσα όπως εγώ την έχω αγαπήσει, με την κλασσική οινοποίηση της Νάουσας αλλά με μοντέρνες τεχνικές άρτια υιοθετημένες , τον ΔΑΜΑΣΚΗΝΟ της Vaeni. O ΔΑΜΑΣΚΗΝΟΣ της Vaeni λοιπόν θύμιζε μπαρουτοκαπνισμένο ήρωα της Νάουσας, πολυκαιρισμένο, με εμπειρία και λεβεντιά, ρωμαλέο μεν αλλά εκλογικευμένο από την παλαβομάρα της νιότης, με την σοφία και την πολυπλοκλοκότητα του κοτζάμπαση και οπλαρχηγού ταυτόχρονα. Ένας μεταβυζαντινός ευγενής άρχοντας στην βιομηχανική Νάουσα της Τουρκοκρατίας(ήδη από τον 18ο αιώνα), πολυκαιρισμένος μεν, κομψότατος και θελκτικός δε, παλαιωμένος, νόστιμος, αντιπροσωπευτικός της ποικιλίας και του τίτλου, καπνιστός με μυρωδιά από ξύλο φλαμουριάς ή μαχλεπιάς φρεσκοκομμένο, σύνθετος, ιδιαίτερα αρωματικός με ξύλο κανέλας επίσης, βανίλια, και όσο αερίζεται περισσότερο, με αρώματα κόκκινων και μερικών μαύρων φρούτων, λίγο αποξηραμένο δαμάσκηνο, και με φυτικό αρωματικό υπόβαθρο εξευγενισμένο ιδιαίτερα,που θύμιζε γλυκό του κουταλιού τοματάκι, μελωμένο, με ελαιόλαδο φρέσκο από πάνω, με λίγο βιολέτα, και στον ουρανίσκο αρκετά τιθασευμένος από τανίνες , και βελούδινος, ή θαρρείς και «ποιητική αδεία» από εξευγενισμένο μαλλί όπως τα γιλέκα από τους Γενίτσαρους της Νάουσας, και τα μάλλινα υφαντά, κουβέρτες, ρούχα, εξαιρετικής ποιότητας, που ύφαινε η περίφημη κλωστουφαντουργία της Νάουσας από τις αρχές του 18ου αιώνα μέχρι και το 1990, όταν και ήλεγχε 6 από τις 10 μεγάλες κλωστουφαντουργίες αμέσως μετά την Τουρκοκρατία και 3 από τις πιο μεγάλες της Θεσσαλονίκης ανήκανε επίσης σε Ναουσαίους. Μην ξεχνάμε ότι η εκδήλωση φιλοξενούνταν στο παλιό εργοστάσιο της Βέτλανς Νάουσα που αξιοποιήθηκε από το Δήμο Ηρωικής Πόλης Νάουσας, όπως της αποδόθηκε ο τίτλος με το Βασιλικό Διάταγμα του 1955 λόγω των πολλαπλών θυσιών των ηρωικών κατοίκων της σε αίμα ανά την ιστορία.
ΥΓ. Αμέσως μετά τις δοκιμές, πήραμε την άγουσα με την Δήμητρα και τον Εύρη που είχαν αρχίσει να μας βρίζουν , προς το Παραδοσιακό, ένα καταπληκτικό εστιατόριο λίγο πιο πάνω και αριστερά από τον Πολυχώρο της Βέτλανς, όπου εγώ απήλαυσα μια «χανούμισα», μοσχαράκι μαγειρευτό με μελιτζάνα ψητή και λιωμένα πικάντικά τυριά όπως μου πρότεινε ο αδερφός μου Ευρυππίδης με ένα ποτήρι Δαμασκηνό, που πλέον λόγω της ποιότητάς του, της τιμής του, και επειδή είμαι παλιός εργάτης της Ένωσης Αγροτικών Συνεταιρισμών Λαγκαδά όλα τα καλοκαίρια από το 1996 μέχρι και το 2000 που αποφοίτησα, αγαπάω πλέον λίγο παραπάνω. Η Δήμητρα και η Εύη τίμησαν το ίδιο κρασί με σπαλομπριζόλα μοσχαρίσια και ο Εύρης ως γνώστης, απόσταγμα «Μαύρη Δρύς» παλαιωμένο επί 30 τουλάχιστον έτη της Vaeni. Παρεμπιπτόντως το συγκεκριμένο απόσταγμα σε τιμή περίπου 40 Ευρώ στα 500 ml ίσως σε μερικές κάβες και 5 ευρώ με 10 παραπάνω, γιατί και το μπουκάλι είναι καλλιτέχνημα, και δεν έχει να ζηλέψει τίποτα από τα πιο premium και πολυτελή αποστάγματα με τιμές αρκετά πολλαπλάσιες της δικής του, που φτάνουν ακόμη και στο χιλιάρικο. Μαντέψτε φέτος, ποιος θα χορέψει «παπαδιά» στο Καρναβάλι της Νάουσας με έναν «Δαμασκηνό» στο χέρι, και λίγη «Μαύρη Δρυ» στη τσέπη, στο φλασκί για το κρύο, με το φίλο μου τον Θωμά, τον κουνιάδο του Εύρη που είναι παλιός γεννίτσαρος και μου υποσχέθηκε να μου μάθει κάποια κόλπα ώστε από το αργό το τσάμικο να τρέχω όπως οι ηρωικοί Ναουσαίοι στα στενά της Νάουσας, και ανάμεσα στα Μακεδονικού αρχιτεκτονικού ρυθμού διασωθέντα κτίσματα από πορόλιθο, πλιθιά και ξύλα στην περιοχή «πουλιάνα» και στην περιοχή «Μπατάνια».Εκεί διασώζονται τα μεγαλύτερα κτίσματα, και μετά βόλτα από τα σχολεία «Σεφέρτζειο» «Γαλάκεια» και το «Λάππειο Γυμνάσιο» . Και γι’ αυτούς που γουστάρουν σκι , σε απόσταση αναπνοής από την Νάουσα υπάρχουν τα χιονοδρομικά κέντρα του Σελίου και των Τριών Πέντε Πηγαδιών. Για γλυκά, προφιτερόλ από την «Σούλα» και πουτίγκα από τον «Κωνσταντίνο» αν τα θυμάμαι καλά, όπως μου τα έλεγε ο Ευρυππίδης που χρωστάω τεράστιο κέρασμα, όταν μου ανταποδώσει την επίσκεψη. Εις το επανιδείν, και φιλάκια με άρωμα κόκκινων και μαύρων φρούτων, φυτικού υπόβαθρου τοματοπελτέ, ελαιολάδου νωπού, και λίγο δέρματος αλλά όχι ιδρωμένου.
