Θα ξεκινήσω κοινότυπα, και θα πω ότι αγαπημένος μου υπερήρωας από τα παιδικά μου ακόμη χρόνια, είναι ο Πήτερ Πάρκερ (το alter ego του Spiderman) γιατί είναι φτωχαδάκι και οδηγάει μοτοσακό. Και ναι, τον αγαπάω λίγο παραπάνω από όλους τον Πήτερ, γιατί παρά τις υπερδυνάμεις του, τα άλματα, τους ιστούς και την αίσθηση της αράχνης, είχε τον χαρακτήρα και την αξιοπρέπεια να παλεύει για το μεροκάματο με το μοτρόνι του. Αδαμάντινος χαρακτήρας ο ασθενικός Πήτερ με τα γιαλάκια του, ανέχεται το bullying του ανεκδιήγητου διευθυντή της “daily bugle” και ταυτόχρονα σώζει τον κόσμο με προσωπικό κόστος, και κινδυνεύοντας ανά πάσα στιγμή να χάσει την αγαπημένη του Mary Jane , από τα διάφορα επιτήδεια πλουσιόπαιδα, και να κακοκαρδίσει την αγαπημένη του Θεία Μαίη, χωρίς να μπαίνει στον πειρασμό να ορθοποδήσει οικονομικά με τις δυνάμεις του Spidey. Η υπερδύναμη λοιπόν του Πήτερ Πάρκερ ήταν το ήθος του , η αξιοπρέπεια του και η εμμονή στις αρχές του, που πολύ σπάνια συναντάται σε ήρωες εκτός του φιλμ ή του κόμικ της παλιάς σχολής.
Απολαμβάνουμε λοιπόν την τριλογία του Spiderman (ναι αυτή που τον υποδύεται ο Τόμπυ Μαγκουάιρ) με ένα τίμιο και πάντα αξιοπρεπές Syrah, ερυθρό ξηρό και μονοποικιλιακό, θα προτιμούσα από Ελλάδα, αλλά υπάρχουν και κάποια καταπληκτικά από Αυστραλία (εκεί το λένε Συράζ), με τα κόκκινα φρούτα του δάσους, και την ελαφριά αίσθηση του δέρματος στο πλούσιο σώμα του, σε λογική τιμή καθότι φτωχαδάκι. Συνοδεύουμε με αυτό μια σωστά ψημένη Τ-Βone μπριζόλα (από κόντρα θα πείτε στον χασάπη σας) ψητά μανιτάρια, ντοματίνια στο σχαροτήγανο και πουρέ από γλυκοπατάτα, ώστε να έχουν με κάτι αξιόμαχο να πολεμήσουν οι τανίνες του Syrah μας. Αν έχουμε δίπλα μας και την Mairy Jane να μας αγαπάει για εμάς και όχι για τις κρυφές υπερδυνάμεις μας, έχουμε κερδίσει ακόμα μια μάχη της καθημερινότητας, τον dr Doom, τον Οctopus και τον κόσμο όλο.
Στον αντίποδα άλλος αγαπημένος υπερήρωας είναι ο ΙRON MAN, αλλά για εντελώς διαφορετικούς λόγους. Εδώ το alter ego του σιδερένιου άνδρα είναι ο Τόνυ Στάρκ. Ένα κακομαθημένο αλλά ιδιοφυές πλουσιόπαιδο, που λατρεύει να σκορπάει τις στιγμές του βγάζοντας γούστα με μοντέλα και στάρλετς του διεθνούς τζετ σετ, τρολάροντας μετόχους, επενδυτές, δημοσιογράφους και κυβερνήσεις, και ζώντας την καλή ζωή που του επιτρέπει να ζει μια αμύθητη περιουσία που προέρχεται από το αιματοβαμμένο εμπόριο όπλων. Κι όμως ο Τόνυ Σταρκ, σε μια αποκαλυπτική στιγμή για τον ίδιο, θέτει την ιδιοφυϊα του, την αμύθητη περιουσία του και την ίδια του τη ζωή στην υπηρεσία της ανθρωπότητας και στο ανώτερο καθήκον έχοντας να χάσει τα περισσότερα από όλους.
Επειδή λοιπόν ο Τόνυ Σταρκ, πέρα από την φανκιά το χιούμορ, τα φράγκα, έχει και το τσαγανό και την παιδική αθωότητα, που απαιτεί ο Σταν Λη για τον αρχηγό των Avengers, να τα ρίχνει όλα σε μια ζαριά για το κοινό καλό, μιας κοινής γνώμης που τον θεωρεί κακομαθημένο πλούσιο κοπρίτη. Εδώ λοιπόν κι επειδή ο Τόνυ, θέλοντας και μη, μια οικονομική ευμάρεια την έχει, θα πάμε σε ένα πανάκριβο μπλεντ του Μπορντώ, από μια πάρα πολύ καλή χρονιά. Θα μας το μεταγγίσει ο οινοχόος μας (που θα έχει δώσει ΑΣΕΠ για να πάρει την θέση) σε μια φουτουριστική καράφα στο σχήμα του τεσσαράκτιου, και θα το απολαύσουμε με ένα beef ουέλλιγκντον, μαγειρεμένο από τα χεράκια του Τζον Φαβρό, που παίζει τον σωματοφύλακα του Τόνυ, τον υπηρέτη, τον οδηγό, το παιδί για όλες τις δουλειές και ταυτόχρονα σκηνοθετεί και το πρώτο μέρος της Saga του Ιron Man. Αφού έχουμε λοιπόν μεταγγισμένο το πανάκριβο μπλεντ του Μπορντώ στους 16 βαθμούς Κελσίου, και έτοιμο και ζεστό κάτω από την κρούστα του το beef Oυέλλιγκτον, περιμένουμε και την ms Pepper Pots να μας συντροφέψει σ’ αυτόν τον αγώνα για την σωτηρία του σύμπαντος, που ίσως να μπορούσαμε να πληρώσουμε κάποιον άλλον να τον κάνει, αλλά ο εγωισμός μας, μας έχει πείσει ότι καλύτερα από μας δεν θα το έκανε κανείς, και ότι η γραμματέας μας αξίζει περισσότερα από όλες τις influencer του instagram μαζί.
Και μια και μιλήσαμε για την ms Pepper Pots όπως την υποδύεται η υπέροχη Γκουίνεθ Πάλτροου, θα πρέπει να αποκαταστήσουμε την αλήθεια και να δηλώσουμε απερίφραστα πως κι αυτή είναι υπερήρωας με καθοριστικότατη μάλιστα συμβολή στη νίκη κατά του THANOS. Η υπερδύναμη της είναι ό,τι αντέχει να φροντίζει και να αγαπάει ένα κακομαθημένο, απρόβλεπτο παιδί, που το ταμπεραμέντο δεν του επιτρέπει τίποτε άλλο πέρα από την αυταπάρνηση, κι αυτό σημαίνει πόνο γι’ αυτούς που τον αγαπούν. Η Ms Pepper Pots λοιπόν, ξανθή καλλίγραμμη και κομψότατη μέσα στα μαύρα business κουστούμια της CEO της STARK INDUSTRIES, με την σταθερότητα της , την αγάπη της για τον Τόνυ και αυτόν τον λεπτεπίλεπτο αισθησιασμό της, είναι ένα καταπληκτικό Sauvignon Blanc του νέου κόσμου από αυτά τα εξαιρετικά του αμπελώνα της Νάπα, της Καλιφόρνια, αρωματικό με τα μπουκέτα των εσπεριδοειδών και των αγριολούλουδων να αναδύονται από το κομψό αλλά στιβαρό σώμα του με την υψηλή οξύτητα και την μακρά επίγευση, που προσφέρει συγκινήσεις και χαλάρωση μετά από μια κουραστική ημέρα στον κόσμο του εταιρικού γίγνεσθαι.
Αλλάζω μοτίβο και σας πάω στον αντίποδα της MARVEL την DC. Και εδώ θα σας πω, πως δεν συμπαθώ τον BATMAN παρά την υπέροχη τριλογία με τον Christian Bale του Νolan, γιατί όπως ο ίδιος λέει, η μοναδική του υπερδύναμη είναι ότι είναι πλούσιος. Περισσότερη συμπάθεια έχω στον αντιήρωα Joker όπως ενσαρκώθηκε από τον αείμνηστο Heath Ledger, που μες την παράνοια του ίσως μοιάζει περισσότερο με τον καθημερινό εμάς, την στιγμή που αποκαμωμένος από την σκληρή πραγματικότητα θέλει να τινάξει στον αέρα ένα σύστημα, που είναι στημένο για την ευημερία άλλων. Και νόμιζα, ότι τα δικά μου αστεία ήταν άσχημα, λέει ο Τζόκερ και ειρωνεύεται όλη την μηχανή του υπερήρωα που προστατεύει τα συμφέροντα άλλων. Why so serious λοιπόν, και ο Joker παρόλο τον ζόφο που τον διέπει σαν προσωπικότητα έχει ευχάριστες και χιουμοριστικές νότες μέσα από την ερμηνεία του Heath Ledger, και μια πρωτόγονη και αρχέγονη δύναμη για εκδίκηση. Αυτόν τον πρωτόγονο χαρακτήρα και την δύναμη του Joker την ανεξέλεγκτη την παρομοιάζω με ένα ερυθρό ξηρό MALBEC όπως αυτό οινοποιείται στην Αργεντινή, και όχι στο Μπορντώ όπως θα υπέθετε κανείς αρχικά. Και φυσικά το συνοδεύουμε με συκωταριά αρνίσια τηγανητή , και ντοματοσαλάτα, και αφήνουμε το MALBEC με την αρχέγονη δύναμη και τις τανίνες του να παλέψει για να αποδείξει σε όλους αυτούς που κάνουν σχέδια πόσο μάταια είναι αυτά.
Και κλείνω από μια πρόσφατη έξοδο με ένα φίλο μου σ’ ένα wine bar του κέντρου της Θεσσαλονίκης μια Παρασκευή βράδυ. Αφού έχουμε παραγγείλει από ένα ποτήρι ροζέ από αγιωργίτικό και Merlot και ένα ταμπλό διαφόρων τυριών και αλλαντικών και συνδιαλλεγόμαστε περί ανέμων και υδάτων, έρχεται στο απέναντι τραπέζι, όπως καθόμαστε στο μπαρ, και κάθεται ένα ιδιαίτερα καλοντυμένο και από τους τρόπους του ιδιαίτερα εκλεπτυσμένο ζευγάρι. Το αγόρι της παρέας μετρίου αναστήματος, καλοβαλμένο, με το κουστουμάκι του το boss, και το ιταλικό του μοκασίνι, πέρασε αδιάφορο εν ριπή οφθαλμού. Συνοδεύονταν όμως, από μια κομψότατη, αθλητική μελαχρινή που φορούσε ένα καταπληκτικό μικροσκοπικό μαύρο φόρεμα, που όσες γυναίκες σέβονται τον εαυτό τους, οφείλουν να έχουν στην ντουλάπα τους, υπέροχα μαύρα πέδιλα με κλείσιμο πάνω από τους αρχαιολληνικούς της αστραγάλους, και ένα απαστράπτον χαμόγελο. Χαμογελούσε η κοπελιά και έβγαινε ο ήλιος το βράδυ, σκόρπιζαν τα σύννεφα. Χαμογελούσαν ταυτόχρονα και τα υπέροχα εκφραστικά της μάτια, καδραρισμένα σε ένα φοβερό, ασύμμετρο ,καρέ κούρεμα που μόνο βοηθός του Vidal Sassoon θα μπορούσε να του αποδώσει δικαιοσύνη. Στρέψαμε το βλέμμα μας αμέσως στο πλατώ με τα τυριά με τον φίλο μου, γιατί κοιτάγαμε σαν χάνοι, και η διακριτικότητα που αρμόζει σε τζέντλεμαν είχε πάει περίπατο. Wonder Woman λέει ο φίλος μου, απίστευτη! Monica Belucci στην Μαλένα είπα εγώ, αλλά πιο αθλητική. Και όντως, ήταν ένα υβρίδιο της Gal Gadot και της Monica, καλύτερη και ομορφότερη κι από τις δύο θα τολμήσω να πω, και δεν υπερβάλλω καθόλου κι ας φάω και ξύλο. Περιμέναμε με αγωνία να δούμε τι κρασί θα πιει αυτή η εκθαμβωτική μελαχρινή υπερηρωίδα του διπλανού τραπεζιού. Παρήγγειλαν ασύρτικο Σαντορίνης με τον καλό της και μια μακαρονάδα θαλασσινών. Αλλά αν αυτή η σύγχρονη Ava Gardner με την θηλυκότητα της Μόνικα, την εκφραστικότητα και το κορμί της Gal Gadot, και το μοναδικά λαμπερό, αυστηρά δικό της χαμόγελο ήταν κρασί , θα ήταν σίγουρα μια εξαιρετικά δυνατή κατακόκκινη Rioja, ωριμασμένη κάτω από το αμόνι του Ιβηρικού ήλιου, και δίπλα της θα δικαιούνταν να στέκεται μόνο ο Ελ Σιντ, να την ταϊζει σταφύλι και να της βουρτσίζει τα μαλλιά φορώντας πανοπλία. Φτάνουν τα σάλια όμως, γιατί η κοπέλα συνοδεύονταν. Κι όπως όλα τα πολύ ωραία απαγορεύονταν, και εμείς δεν είμαστε τέτοιοι τύποι. Να ‘ναι καλά τα παιδιά κι ευτυχισμένα, και ο καλός της ίσως να είναι κάποιος υπερήρωας που δεν έχουμε γνωρίσει ακόμα. Γιατί κάποια υπερδύναμη πρέπει να είχε συνοδεύοντας τον καλοκαιρινό ήλιο της Ισπανικής ερήμου.
ΥΓ. Στο επόμενο τεύχος θα μιλήσουμε για παρέες υπερηρώων, κανονικούς και της καθημερινότητας. Συνιστούμε κουράγιο και υπομονή γιατί ήδη πλατειάσαμε, και το σκρολάρισμα το βαριέστε, όπως και το διάβασμα. Μήπως να τα κάνουμε και podcast; Απαντήστε με όποιον τρόπο μπορείτε. Ακόμη και με περιστέρι. Νατάσα Ρομανώφ, αν το διαβάζεις, στείλε.
