Σάββατο 21 Δεκεμβρίου, μια μέρα πριν την μεγάλη γιορτή της αγίας Αναστασίας της Φαρμακολύτριας. Και ως στήλη ευχόμαστε χρόνια πολλά κι ευτυχισμένα σε όλες τις Αναστασίες, τις Νατάσες και τις Τασούλες ,γερές να είναι και πάντα όμορφες. Θέλαμε να γράψουμε κάτι για Χριστουγεννιάτικες ταινίες και κρασιά, μιας και μου βάλανε χέρι τα αφεντικά του σάιτ για το άρθρο με τον Marty mc Fly και την Sarah Connor γιατί δεν ήτανε αρκετά οινικό και κινηματογραφικό ως συνήθως αλλά είχε μέσα και προσωπικές αναμνήσεις. Κατά πάσα πιθανότητα ο Αστέριος και ο Θωμάς έχουν δίκιο, αλλά καμιά φορά είναι δύσκολο να απομονώσει κανείς την ανάμνηση, το βίωμα, ειδικά όταν αυτό συνοδεύεται και από αναμνήσεις οινικές και γαστρονομικές. Άλλωστε και άλλοι το έχουν υποστηρίξει και το έχουν γράψει σθεναρά, ενώ εμείς λίγο συγκινησιακά, λίγο με το θυμικό, με τις ταινίες το υπαινιχθήκαμε. Όπως και να έχει ο καθένας έχει τον τρόπο του, την έκφραση του, τη γραφή του και το ύφος του. Εμείς εδώ στο «Κρασιά και Ταινίες» τείνουμε να πλατιάζουμε και να περιαυτολουγούμε, ίσως από πάθος και αγάπη περισσότερο για τις ταινίες είναι αλήθεια και λιγότερο για το κρασί αν και το λατρεύουμε. Αδιάφορο βέβαια για ένα οινικό σάιτ αλλά για τις ταινίες και το σινεμά έχουμε έρθει και στα χέρια, ενώ για το κρασί αν και το λατρεύουμε έχουμε απλά καλέσει τον αντίπαλο σε μονομαχία, με πιστόλι , ξίφος, μαχαίρι, γάντια μποξ και χειροβομβίδες, ότι διαλέξει. Φτάνει όμως η πάντα άσχετη και χρονοβόρα εισαγωγή και πάμε στα σπουδαία.
Πρώτη από την σωρεία των μυριάδων Χριστουγεννιάτικων επιλογών από την διαθνή κινηματογραφική βαριά βιομηχανία, το «Πολύ Σκληρός για να Πεθάνει», το περίφημο die hard με έναν από τους πιο σκληρούς καριόληδες, τους μεγαλύτερους φλεγματικούς χιουμορίστες, τον κάτοχο των περισσότερων «βατόμουρων», τον πιο αδικημένο ηθοποιό από την οσκαρική Ακαδημία Bruce Willis. Ακούγοντας λοιπόν το Last Christmas I gave you my heart που έχει γίνει κάτι σαν μουσικό μελομακάρονο που το τρώς μόνο πριν τα Χριστούγεννα και συνεχίζεις με κουραμπιλεδες, παρακολουθούμε τον σκληρότερο, φιλοτιμότερο και πιο αγαπησιάρη οικογενειάρχη αστυνομικό της ιστορίας, να προσπαθεί να τα ξαναβρεί με την κουκλάρα σύζυγό του, να είναι έγκαιρά για τα Χριστούγεννα με το παιδί του, και ταυτόχρονα να τα βάζει ξυπόλητος, καταματωμένος από τις πατούσες μέχρι τον κρόταφο, με μια οργανωμένη ομάδα Ανατολικογερμανών τρομοκρατών με αρχηγό τον Βόλντερμορ από το Χάρυ Πότερ σε έναν σίγουρα λιγότερο φλώρικο ρόλο. Αν και δεν έχει θέμα τα Χριστούγεννα η ταινία , η υπόθεσή της λαμβάνει χώρα λίγο πριν την παραμονή των Χριστουγέννων στον ουρανοξύστη της Νακατόμι, και αυτό της δίνει δικαιωματικά την θέση της «περιπέτειας» που θα απολαύσουμε ανήμερα τα Χριστούγεννα. Ανοίγουμε λοιπόν ένα μονοποικιλιακό Cabernet Sauvignon του 2016 της Astirx Winery, που είναι ο διάδοχος της παλιάς Μεσσηνιακής, και για να αποδώσουμε δικαιοσύνη στο ήδη από το πρωί έτοιμο σπεντζοφάι με χωριάτικο λουκάνικο με πράσο (όπως το φτιάχνανε στον Προφήτη του Δήμου Βόλβης οι παλιοί εντόπιοι Μακεδόνες κάτοικοί του) μπερδεμένο με χοιρινή τηγανιά , αναμεμειγμένα με κρεμμυδάκι τσιγαριστό, πιπεριά πράσινη και κόκκινη, μια μικρή τσίλι που την τσιγαρίζουμε πρώτα και μετά την αφαιρούμε, και φυσικά σβησμένη στο ίδιο υπέροχο πληθωρικό cabernet sauvignon της AstirX με την επωνυμία MATI FORTUNA GOLD.
Aυτό λοιπόν το αυτοκρατορικό για μένα κρασί, που λατρεύω, λόγω του ότι αγαπώ την ποικιλία του Καμπερνέ του άγριου που δεν μασάει και τσαμπουκαλεύεται άσχημα με τις τανίνες του στα νιάτα του, και επειδή είναι μονοποικιλιακό και έχω ένα βίτσιο που με κάνει και ψιλοαντιπαθώ τα Βlend, το αγαπάω λίγο παραπάνω και για την τίμια λαϊκή και αγαπησιάρικη τιμή του. Άλλωστε το πορτοφολάκι μας υποφέρει και όπως μπαίνει το δώρο βγαίνει. Σε τιμή ιδιαίτερης αγάπης για τον απαιτητικό οινόφιλο λοιπόν, και εξαιρετικά ανταγωνιστικής σε σχέση με την ποιότητα του, ξεκινάμε αγναντεύοντας το υπέροχο βαθύ πορφυρό του χρώμα, με αυτές τις ελαφρώς μπορντώ αποχρώσεις. Το αφήνουμε να αναπνεύσει καμιά ώρα με ανοιχτή απλά τη φιάλη , για να αναπτύξει σαν πολύπειρος και εμπειροπόλεμος στρατηγός του το αρωματικό του δυναμικό. Και πολύ σκληρό για να πεθάνει όπως ο John mc Lane παρά την σχεδόν εννιαετή του ηλικία, αναφωνεί yippie kayeh motherfuckers δείχνοντας ότι παρά του βελούδινου των τανινών του λόγω της 24μηνης παραμονής σε δρύινα βαρέλια έχει ακόμα ζωή και περιθώριο βελτίωσης στο στρογγύλεμα του ως κρασί. Τα αρώματα του ξεδιπλώνονται μετά την πρώτη ώρα με ανοικτή την φιάλη και δείχνουν ότι ναι πρέπει να είσαι και sauvignon για να πολεμάς μόνο σου τους καπιταλιστές και καλά τρομοκράτες , αλλά και το λιπώδες, πικάντικο, με κόκκινη φανταστική σάλτσα και πιπεράτο σχεδόν καυτερό μικτό μας σπεντζοφάι. Αρώματα μαύρων άγριων φρούτων στην αρχή, βατόμουρα σκούρα, κράνμπερυ, άγρια ώριμη πολύ φράουλα, σχεδόν μαρμελαδένια, σμέουρα, σκούρη κουβερτούρα γουατεμάλας, και αρμονικά ανάμικτα μπαχάρια, από βανίλια κυρίως, μαχλέπι και μια ελαφριά αίσθηση ταμπάκο από φρέσκο Κουβανέζικο robusto. Απίστευτα μακρά επίγευση, θα το έπινα ακόμη αντί ενός πολύ καλού brandy Metaxa από 7 αστέρια και πάνω, ή ένα cognac corvoisier , με σοκολάτα , αποξηραμένα βερίκοκα, μαύρα δαμάσκηνα και μαύρη σοκολάτα σχεδόν άγλυκη από την Γουατεμάλα.
Πέρα όμως από την περιπετειώδη και αγωνιώδη συνένωση του John Mc Lane με την οικογένεια του, και την αλοιφή για τις ματωμένες του πατούσες από τις σπασμένες τζαμαρίες του κτιρίου της ΝΑΚΑΤΟΜΙ INDUSTRIES θέλουμε μια καλή οικογενειακή κωμωδία για να δούμε με τα παιδάκια μας, όσοι έχουν, με τα ανίψια μας εμείς που δεν έχουμε, και με τα κατοικίδια τους οι ζωόφιλοι. Πάμε λοιπόν στην πιο παλιά δοκιμασμένη ξεκαρδιστική συνταγή.ELF λοιπόν, “guy walks in to a bar productions και WILL FERREL. Ένας απίστευτος κωμικός που θα ήθελα να πιω ένα κρασί μαζί του και να μιλάμε με τις ώρες στα Ισπανικά με προφορά κακού κομπάρσου στο ρόλου του μεξικανού καγκασέιρο σε δευτεροκλασσάτο μεταγλωτισμένο σπαγγέτι γουέστερν. Ξεκαρδιστικός Will Ferrel στο ρόλο του ογκώδη και ατσούμπαλου ανθρώπου που τον υιοθέτησαν από μικρό τα ξωτικά που δουλεύουν στο εργαστήριο του Άη Βασίλη.Συνεχόμενες γκάφες και γκαγκς από τον άτσαλο will ferrel λόγω του μεγέθους του και της ανθρώπινης ανικανότητας να κάνει παιχνίδια όπως τα επιδέξια ξωτικά του Άη Βασίλη τον οδηγούν στην ανακάλυψη της ανθρώπινης ιδιότητας του και στην αναζήτηση του πατέρα του στην Νέα Υόρκη. Δεν λέω άλλα γιατί θα ξεφύγουμε πάλι.
Την ξεκαρδιστική λοιπόν απόπειρα του Will Ferrel να σώσει τα Χριστούγεννα,να επανασυνδεθεί με τον κυνικό και εργασιομανή πατέρα του που επί 30 και πλέον χρόνια δεν ήξερε την ύπαρξη του, και κυρίως να αγαπήσει και να αγαπηθεί αλλά και να σκορπίσει Χριστουγεννιάτικο Πνεύμα τραγουδώντας σε μια Νέα Υόρκη που οι άνθρωποι πια δεν πιστεύουν, απολαμβάνουμε με την αγαπημένη μου τελευταία αρωματικότατη και ντελικάτη ποικιλία της Κυδωνίτσας. Ανοίγουμε πάλι μια εξαιρετική επιλογή από τους masters στην οινοποίηση αυτής ντελικάτης και αρωματικότατης ποικιλίας. Κυδωνίτσα λοιπόν από το Κτήμα Ζacharias από αμπελοτόπια στην Πελοπόννησο (πρώτες φυτεύσεις το 2000) με την κομψότητα που έχει μια Ιταλίδα στην εβδομάδα μόδας στο Μιλάνο, αλλά παρφουμαρισμένη διακριτικά και θελκτικά όπως μια Γαλλίδα με το νέο chanel που δανείστηκε το veridis quo, των φίλων μου των daft punk, για να καζαντήσουν την πάρτη της στην καινούργια διαφήμιση του αρώματος της chanel. Χρώμα άγουρου πρασινωπού λεμονιού, σχεδόν ώριμου μοσχολέμονου, τρελό μπουκέτο πυροβολεί από μακριά και εξ επαφής, με αυτό το δυσδιάκριτο άρωμα του Κυδωνιού, του άγουρου αχλαδιού abate fettel, του λευκόσαρκου άγουρου νεκταρινιού, με λίγο έλαιο χαμομηλιού,και μια απροσδιόριστη βοτανικότητα των λευκών αγριολούλουδων της Πρωτομαγιάς. Συνοδεύει επάξια την γεμιστή γαλοπούλα μας, ή κοτόπουλο ανάλογα τα μεράκια, και δεν δυσκολεύεται ιδιαίτερα με την πικάντική της γέμιση, με το κουκουνάρι, το δαμάσκηνο το αποξηραμένο, το πιπέρι το μαύρο το έντονο, το κάστανο την σταφίδα, και το λίγο κρυμμένο μαχλέπι, λόγω της τραγανής της οξύτητας, του μετρίου της όγκου, και κυρίως λόγω της αρκούντως μακράς λεμονάτης και ιδιαίτερα αρωματικής ακόμα στον ουρανίσκο επίγευσης. Ξέχασα το ιδιάζον αλλά υπέροχο sountrack του ELF με το Santa Claus is coming to town και μύρια άλλα που ακούμε οι Θεσσαλονικείς καθημερινά και all day στον velvet στους 96,8 των fm.
Κι αν νόμιζε κανείς πως θα γλύτωνε τόσο εύκολα του έχουμε νέα. Πολλοί είναι στη naughty list του Aη Βασίλη και γι’ αυτό δεν παίρνει δώρο ο παραπονιάρης και ο γουρσούζης που δεν του αρέσουν τα Χριστούγεννα. Θεραπεία για τα ζωηρά αν και μεγάλα παιδιά, Scrooged και Bill Murray στον πιο εμβληματικό του ρόλο μετά την «Μέρα της Μαρμότας» και τους ghostBusters. Ιδιαίτερα φάνκικη διασκευή στο πασίγνωστο μυθιστόρημα του Καρόλου Ντίκενς , και τον Bill Murray πάντα γοητευτικά κυνικό με το στυλ του να υποκρίνεται χωρίς να υποκρίνεται και την λεπτή ειρωνία προς τον ρόλο του να μεγαλουργεί. Εδώ παίζει τον ρόλο ενός ιδιαίτερου επιτυχημένου στελέχους μεγάλης εμβέλειας τηλεοπτικού καναλιού των ΗΠΑ που ετοιμάζει το Χριστουγεννιάτικο ζωντανό σόου, και προκαλεί τον κόσμο με ιδιαίτερα σκληρές επικοινωνιακές μεθόδους που δεν συνάδουν με το πνεύμα των Χριστουγέννων. Αλλά αυτός είναι γραμμένος στην λίστα των κακών παιδιών των φαντασμάτων του παρελθόντος και του μέλλοντος. Μετά την επίσκεψη του πρώτου φαντάσματος, ενός ξεδοντιάρη μειωμένης υγιεινής, οδηγού ταξί που τον κάνει να κατουρηθεί πάνω του, βλέποντας τα φτωχικά παιδικά του Χριστούγεννα που τον έκαναν κυνικό, έρχεται το δεύτερο φάντασμα που του δείχνει ότι από την αγάπη του για το χρήμα έχασε την μοναδική του αγάπη, και το τρίτο ο εξ από δώ, ο χάροντας, ο για δες καιρό που διάλεξε και μονομαχία στα μαρμαρένια αλώνια.
Τα άπειρα ηθικά διδάγματα της ταινίας τα απολαμβάνουμε με μια «Νάουσα» ΠΟΠ. Όχι που Χριστουγεννιάτικα δεν θα πίναμε Νάουσα και δεν θα κάναμε σπονδές με ξινόμαυρο μήπως και έρθει κανένα φάντασμα από το μέλλον και μας αγαπήσει γιατί στο παρελθόν όλα μας έχουν επικηρύξει. «Νάουσα» λοιπόν με όλα τα εγγενή χαρακτηριστικά του Ξινόμαυρου όπως αυτά εμπεριέχονται στην ταυτότητα της «Νάουσας» του Κλώνα, ενός πολύ ιδιαίτερου οινοποιείου και μιας εξαιρετικά μοντέρνας οινοποίησης του ξινόμαυρου ως «Νάουσα» με μηδενική σχεδόν απώλεια του φρούτου του δάσους, του σμέουρου, του αποξηραμένου δαμάσκηνου, του μαύρου μούρου, της φράουλας, του αγριοκέρασου και της μαχλεπιάς, και φυσικά έπονται η μυρωδιά του δέρματος, τα βρεγμένα φύλλα, τα μανιτάρια και οι γήινες αποχρώσεις που οφείλει να έχει ως ποικιλία το ξινόμαυρο. Ιδιαίτερα μοντέρνα διακριτική και με σεβασμό οινοποίηση που απέχει από τις παλιότερες πιο ρουστίκ προσεγγίσεις της Νάουσας, που ομολογώ πως ίσως μου άρεσαν επειδή είμαι λίγο ως πολύ μπούμερ και φαν του ρετρό. Vintage 2020 και Κλώνας Νάουσα λοιπόν ρουμπινί ανοιχτό χρώμα με μια ανεπαίσθητη κεραμιδί σκούρου απόχρωση, υπέροχο αρωματικά, με μαλακωμένες σχετικά τανίνες αλλά με χρονικό περιθώριο πολύ στρογγυλέματος ακόμα ενός κρασιού που μόνο στο μέλλον θα μπορεί να κριθεί τίμια και δίκαια καθώς μπορεί να εξελιχθεί σε ένα μεγάλο κρασί κατά την ταπεινή μας άποψη, που τι είμαστε ταπεινοί λαίμαργοι σινεφίλ που μας αρέσει το κρασί. Το βράδυ των Χριστουγέννων λοιπόν με μοσχαρίσια σπαλομπριζόλα παλαιάς κοπής ,τεραστίων διαστάσεων, ούτε Tbone, ούτε ribeye ούτε Καλαβρέζικα ξέρετε τι , από το Κρεοπωλείο της γειτονιάς μας του χωριού μας και όχι από τις αδηφάγες αλυσίδες των Supermarkets. Στηρίζουμε τους μικρούς, τους τοπικούς, τις λαϊκές έτσι γιατί θέλουμε να είμαστε στην λίστα με τα καλά παιδιά και ας πληρώσουμε και κάτι παραπάνω. Αλλά πιστέψτε καμιά σχέση η τιμή και η ποιότητα. Χώρια τις καλημεροσπέρες και τις δημόσιες σχέσεις.
ΥΓ: Για εμένα στην εφηβική μου ηλικία τα Χριστούγεννα σήμαιναν κούραση και ύπνο από νωρίς την παραμονή γιατί δούλευα στο παραδοσιακό κρεοπωλείο του πατέρα μου, και του συγχωρεμένου του Νονού μου του Μανώλη. Ο Νονός μου λοιπόν Μανώλης, ή Μανώλας λόγω του όγκου και της προσωπικότητας του, πέρα από άριστος γνώστης του κρέατος εν γένει και δεινός επαγγελματίας χασάπης, κρεοπώλης όπως θέλετε πείτε το, ήταν και ερασιτέχνης μάγειρας γιατί είχε μάθει μαγειρική στο στρατό στο Γύθειο. Και πιστέψτε με ερασιτέχνης μεν αλλά με πάθος και δεινές ικανότητες και στην μαγειρική, και πολύ καλύτερος από πολλούς που σήμερα ευαγγελίζονται την γκουρμεδιά. Συνήθιζε λοιπόν ακούραστος και ήρεμος με ένα μόνιμα χαραγμένο χαμόγελο στο πρόσωπο να προτείνει μαζί με τις κοπές, τα ιδιαίτερα κρέατα, την λατρεία του για τις τοπικές φρέσκες ύλες, και συνταγές στις κυρίες και στους κυρίους που μας τιμούσαν με τα χρήματα τους. Πολλοί δε έρχονταν και από αρκετά μακριά μόνο για να ακούσουν τον νουνό μου τον Μανώλη να προτείνει συνταγή και οδηγίες για το μαγείρεμα της δικής του χοιρινής τηγανιάς για το πρωί των Χριστουγέννων, μετά την εκκλησία στην οποία πήγαινε από τις 4 τα χαράματα για να κοινωνήσει. Χρόνια πολλά λοιπόν σε όλους καλά Χριστούγεννα με το καλό, με τους αγαπημένους σας και τις οικογένειες σας. Ας πάρουμε και τηλέφωνο κανένα φίλο κανένα γνωστό που είναι μόνος του τις γιορτές, να έρθει να γεμίσει το σπίτι μας. Επίσης ας κάνουμε κανένα τηλέφωνο συγνώμης σε φίλους και γνωστούς που παρεξηγηθήκαμε στο παρελθόν, και ας μην νομίζουμε ότι φταίμε. Εγώ το έκανα και ησύχασα.
ΥΓ 2: Από Christmas spirit και από τύψεις ουκ ολίγες. Ξυλοκόπησα σε ηλικία 10 ετών τον γείτονα μου και παιδικό μου φίλο επειδή μου είπε ότι δεν υπάρχει Άη Βασίλης και ότι τα δώρα τα φέρνουν οι μπαμπάδες. Αυτά λοιπόν από χριστουγεννιάτικο πνεύμα ο γράφων και να προσέχετε τι λέτε. Βάζω στο youtube «το ρεσιτάλ για δυό» το καλύτερο άλμπουμ της Ελληνικής δισκογραφίας με live ηχογράφηση στην μπουάτ «Σκορπιός» από Μαρινέλλα Χατζή και σας χαιρετώ. Ο Χριστός είναι η αγάπη που θα γεννηθεί μεθαύριο, και «η αγάπη όλα τα υπομένει, σύνορα η αγάπη δεν γνωρίζει». Άλλωστε αν αφιερώσουμε το «Σ’αγαπώ» από το ίδιο άλμπουμ και σε πέτρα, θα λιώσει και θα γίνει μαρμελάδα. Το συνοδεύω με την Κυδωνίτσα που έχει απομείνει, ή ανοίγω κι άλλη φιάλη. Σας αγαπώ όπως η άβυσσος το φως λοιπόν και όπως ο κουρασμένος στρατιώτης την ειρήνη, χριστουγεννιάτικα φιλιά αδέρφια μου.
